H Χήρα του Ψαρά

Πριν απο παρα πολλα χρονια, μια γρια χηρα ενος ψαρα ζουσε κοντα στη θαλασσα. Δεν ειχε αποκτησει παιδια για να την βοηθανε, και οι συγχωριανοι της δεν ειχαν πολλα και της παρειχαν οτι μπορουσαν απο τα τροφιμα τους. Καθως οι καιροι τοτε ηταν δυσκολοι.

Ενα πρωινο ειχε παει να ψαρεψει στη παραλια, οχι μακρια απο μερικες νεαρα κοριτσια. Παρατηρωντας μια μικρη αναταραχη αναμεσα στα κοριτσια, η γρια χηρα ειδε οτι ενας πληγωμενος ιπποκαμπος ειχε πεταχτει απο τα κυμματα εξω στην αμμο. Τα κοριτσια γελουσαν με το καημενο ζωο, και μαλιστα το ενα απο αυτα δεν εχασε και του πεταξε πετρα. Νευριασμενη με αυτη τη σκληροτητα, η γρια χηρα πηγε να περιποιηθει την πληγη του ιπποκαμπου καλυπτοντας την. Του εδωσε λιγο νερο, και εκατσε διπλα του, κρατωντας το κεφαλι του στα ποδια της.

Ο ιπποκαμπος τελικα αρχισε να θεραπευεται. Σηκωσε το κεφαλι του και ειπε στη γυναικα:

"Μου εσωσες τη ζωη. Σαν ανταλλαγμα για το καλο αυτο θα σου εκπληρωσω 3 ευχες"

Η γυναικα τον ρωτησε:

¨Οτι ευχη θελω?"

Και ο ιπποκαμπος απαντησε;

"Οτι επιθυμει η καρδια σου και θελει η ψυχη σου. Σου δινω το λογο μου"

"Τοτε θελω να κανεις αυτο το χωριο να ειναι ευφορο και πλουσιο" του αποκριθηκε η γυναικα.

Μολις τελειωσε την ευχη της η γυναικα, το φτωχο χωριο αλλαξε. Τα σπιτια απο παλια ερειπια εγιναν πανεμορφα, καλοδιατηρημενα κτιρια, και μικροι κηποι με λαχανικα ειχαν φυτρωσει γυρω τους. Τα πλοια των ψαραδων ελαμπαν, και ηταν τελεια επισκευασμενα και βαμμενα, σαν να ηταν ολοκαινουργια. Τα κοριτσια απο την παραλια φορουσαν πλεον πανεμορφα κεντημενα φορεματα.

"Η δευτερη ευχη μου, ιπποκαμπε, ειναι να κανεις τους χωριατες να ειναι πιο φιλικοι μεταξυ τους. Να ειναι καλοι και ευγενικοι. Κανενας να μην γυρναει την πλατη του στον αλλον." ζητησε η γρια.

Και παλι η γυναικα δεν προλαβε να ολοκληρωσει την ευχη της και τα κοριτσια αλλαξαν. Δακρυα κυλησαν απο τα ματια τους και ετρεξαν βιαστικα να φροντισουν τον ιπποκαμπο. Η γυναικα ειδε παραθυρα και πορτες ανοιχτες διαπλατα, και οι ανθρωποι να αγκαλιαζονται μεταξυ τους στους δρομους και να συζητουν.

"Δεν θες κατι αλλο για τον εαυτο σου?" της ειπε ο ιπποκαμπος.

"Ναι, μονο ενα πραγμα", του ειπε. "Θελω το θανατο".

"Γιατι? Κοιτα πως αλλαξες τα κοριτσια με την ευγενικη σου ευχη. Φαινεται να ενδιαφερονται και για τους δυο μας τωρα. Σιγουρα η ζωη θα ειναι πιο ωραια στο χωριο?" ειπε ο ιπποκαμπος.

¨Οχι για μενα> Η ζωη μου τελειωσε, ιπποκαμπε. Εχω υποφερει πολυ καιρο και ειμαι πολυ γρια τωρα. Οι αλλοι ανθρωποι θα επωφεληθουν, ελπιζω, αλλα δεν εχω κατι αλλο να κανω πια στο χωριο" ειπε η χηρα.

"Δεν μπορω να σου δωσω τον θανατο" της ειπε ο ιπποκαμπος.

"Εδωσες τον λογο σου, ιπποκαμπε. Οτι ζητησω."

"Τοτε πρεπει να με ακολουθησεις στο κοσμο μου. Ο Πριγκιπας μου μπορει να σου δωσει τον θανατο."

Τα κοριτσια προσπαθησαν να την σταματησουν, αλλα η χηρα δεν ακουγε. Πηγε στην ακρη του νερου της θαλασσας με τον ιπποκαμπο. Ο ηλιος που εδυε εριξε μια πορτοκαλι ακτινα φωτος. Εμοιαζε σαν ενας χρυσος δρομος προς τον οριζοντα. Καθως ο ιπποκαμπος και η χηρα ακουμπησαν στην ακρη της "ακτινας", η θαλασσα ανοιξε, εμφανιζοντας πετρινες σκαλες που οδηγουσαν προς τα κατω. Τα κοριτσια που τρομαξαν υποχωρησαν.

Χωρις να κοιταει πισω, η γρια περπατησε μεσα στη θαλασσα, και ειδε οτι μπορουσε να αναπνευσει τοσο ανετα οπως οταν βρισκοταν στη στερια. Κατεβαιναν τα σκαλια για αρκετη ωρα, φτανοντας επιτελους στην Γη κατω απο τη Θαλασσα, γνωστη και ως Ατλαντιδα.

Η γυναικα δεν ειχε ξαναδει τετοια ομορφια. Με τα πολλα οι δυο τους καταφεραν και περασαν τις πυλες του παλατιου. Ηταν καμωμενο απο περλες και κοχυλια. Μεσα σε εναν χρυσο θρονο, καθοταν ο Πριγκιπας της Ατλαντιδας, περιτριγυρισμενος απο το συμβουλιο του. Ο ιπποκαμπος υποκλιθηκε και ανεφερε την ιστορια και την επιθυμια της χηρας. Ο Πριγκιπας ακουσε με προσοχη και χαμογελωντας ειπε:

"Αυτη ειναι μια καταπληκτικη ιστορια, φιλε μου ιππποκαμπε. Αλλα που ειναι αυτη η ευγενης κυρια που εσωσε τη ζωη σου και δεν θελει τιποτα σε ανταλλαγμα για αυτην?"

"Γιατι, Υψηλοτατε, εγω ειμαι η γρια γυναικα" ειπε η γρια εκπληκτη.

Ολοι μεσα εκει γελασαν και ο Πριγκιπας της εδωσε εναν διακοσμημενο με κοσμηματα καθρεφτη.

"Κανενας δεν γερναει στην Ατλαντιδα", ειπε ο Πριγκιπας, " και κανενας δεν πεθαινει εκτος και αν το θελει ο ιδιος. Δες γυρω σου και αποφασισε. Θες ακομα να πεθανεις, αγαπητη μου? Ή προτιμας να ζησεις?"

"θα προτιμουσα να ζουσα, Υψηλοτατε, εφοσον μου δωσατε την ευκαιρια για μια νεα ζωη," ειπε η χηρα. " Αλλα τι θα απογινω? Δεν θελω να επιστρεψω πισω στο χωριο. Η ζωη μου εκει τελειωσε."

"Για εκατονταδες χρονια εψαχνα να βρω εναν ιδιαιτερο ανθρωπο να γινει γυναικα μου, καθως ειναι παραδοση στο Βασιλικο Οικο της Ατλαντιδας να περνουμε γυναικες απο τον Κοσμο Επανω απο τη Θαλασσα. Αν ψαξω για αλλα εκατο χρονια δεν θα βρω αλλη ανιδιοτελη, σοφη, και ομορφη σαν εσενα," ειπε ο Πριγκιπας. "Θες να εισαι η γυναικα μου και Πριγκιπισσα της ατλαντιδας?"

Και ετσι εγινε. Στο παλιο χωριο εστησαν ενα αγαλμα προς τιμην της γριας γυναικας αλλα και στη μνημη της. Το αγαλμα αυτο μπορεις ακομα να το δεις αν πας αρκετα μακρυα στην ακτη του μικρου αυτου Ελληνικου Νησιου οπου ολα εγιναν, πριν απο πααααρα πολυ καιρο. To μικρο αυτο νησι ειναι η Κως συμφωνα με τον μυθο.

Το Δώρο του Σύμπαντος

 Αυτό που ονομάζουμε "αντίληψη" είναι στην πραγματικότητα "προβολή". Προβάλουμε τις προσωπικές μας αντιλήψεις και τις προσυμφωνημένες ομαδικές αντιλήψεις στην οθόνη του κόσμου μας. Στη συνέχεια αντιλαμβανόμαστε αυτό που προβάλαμε. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι ονειρευόμαστε τον κόσμο που είμαστε.

G.Schwimmer, Shaman's Path

       Πράγματι ο κόσμος που ζούμε, δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα των καθημερινών μας σκέψεων. Σκεφτόμαστε αισιόδοξα; ζούμε καλύτερες καταστάσεις. Σκεφτόμαστε απαισιόδοξα; οι καταστάσεις χειροτερεύουν. Και αυτό ίσως αποτελεί το κλειδί για την περίφημη και κοινώς γνωστή έννοια του "Νόμου της Έλξης".

        Το γεγονός όμως ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε το κόσμο μας μέσα από τις σκέψεις μας, μπορεί να αποδείξει την θεϊκή σπίθα που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Μπορούμε να δημιιουργήσουμε τον κόσμο, καθ' εικόνα και κατ' ομοίωσιν με τον Θεό που δημιούργησε τον Κόσμο, όπως τον γνωρίζουμε εμείς σήμερα.

       Όμως ο συγκεκριμένος Κόσμος δεν είναι κοινός για όλους. Ο καθένας δημιουργεί τον δικό του κόσμο, συνεπώς υπάρχουν τόσοι Κόσμοι, όσοι και οι άνθρωποι που τους δημιουργούν. Και μέσα σε αυτή την "Βαβέλ" διαφορετικών κόσμων, οι δρόμοι των ανθρώπων συναντιούνται. Και είναι τόσο μοναδικά διαφορετικοί αυτοί οι Κόσμοι που συναντιοούνται, που άλλοι συγκρούονται κατά μέτωπο και ραγίζουν μέχρι καταστροφής, και άλλοι ενώνονται με αδιάσπαστους δεσμούς αγάπης και δύναμης.

       Η θεϊκή αυτή δύναμη δημιουργίας του Κόσμου μας δίνει ένα μεγάλο δικαίωμα. Δημιουργώντας τον κόσμο που επιθυμούμε, παύουμε να αγόμαστε και να φερόμαστε από την μυστηριώδη δύναμη της Μοίρας, κυριαρχούμε σε αυτή και είμαστε πλέον έτοιμοι να περπατήσουμε τον δρόμο του πεπρωμένου μας. Να επιτελέσουμε τον σκοπό για τον οποίο ήρθαμε στη Γη. Διαφορετικα, κυριαρχώντας στην μοίρα μας αλλά εθελοτυφλώντας στο πεπρωμένο μας, εκπίπτουμε στην ίδια παγίδα που εξέπεσε και ο Εωσφόρος. Αποστατούμε από την Δημιουργία, εκμετταλευόμενοι την δημιουργική μας δύναμη για να θρέψουμε μόνο τον εγωισμό μας.

       Τέλος, η μεγάλη δύναμη επιφέρει και μεγάλη ευθύνη. Έχουμε την ευθύνη, όχι μόνο να προστατεύουμε το δικό μας κόσμοαλλά και να σεβόμαστε και να φροντίζουμε για την αρμονική συνύπαρξή του με τους υπόλοιπους κόσμους. Η ελευθερία μας φθάνει έως εκεί που δεν εμποδίζει την ελευθερία του άλλου. Και δυστυχώς υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα απώλειας μνήμης αυτής της ευθύνης, μέσα από τις καταστροφές του εξωτερικού φυσικού περιβάλλοντος όσο και από την καταστροφή του εσωτερικού κόσμου των συναθρώπων μας ή και του ίδιου του εαυτού μας.

       Δυστυχώς, ο τρόπος που οδηγούμαστε στην αμαρτία είναι ακριβώς ίδιος με τον τρόπο που οδηγούμαστε στην σωτηρία. Βασίζεται στο ίδιο θεϊκό δώρο δύναμης που μας δόθηκε από τον Θεό-Δημιουργό. Ας την χρησιμοποιήσουμε τουλάχιστον με σωστό, ακίνδυνο (και ηθικό) τρόπο.

Το Φίδι και η Πυγολαμπίδα

Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών,
πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».
Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή αλληγορική ιστορία αναφέρει πως μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Υστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:
—    Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;
—    Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.
—    Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;
—   Όχι.
—    Σου έκανα κανένα κακό;
—   Όχι.
—    Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:
—    Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.

      Σίγουρα αυτή η μικρή ιστορία θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ολιγόλογη μοντέρνα φράση " Κράζεις; Θαυμάζεις". Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούμε τον φθόνο και την ζήλια των τριγύρων μας και γινόμαστε αποδέκτες μιας άσχημης συμπεριφοράς χωρίς να υπάρχει κάποια προφανή αιτία! Δεν είναι λίγες, επίσης, οι φορές που τα σχόλια των γύρων μας όταν υλοποιούμε αυτά που ονειρευόμαστε, όταν κάνουμε πράξη αυτά που μας εκφράζουν, θα είναι το λιγότερο επικριτικά και το μέγιστο απαξιωτικά.
      Και τότε σκεφτόμαστε ότι αυτό που καταφέρνουμε, δεν είναι αποδεκτό και μαλώνουμε άλλη μια φορά τον εαυτό μας για την απερισκεψία μας έστω και να ονειρευτούμε...
      Και ξεκινάμε, αδύναμοι, σαν την πυγολαμπίδα, να τρέχουμε μακριά από αυτούς μας επικρίνουν και μας καταδιώκουν, φοβούμενοι την οργή και τα σχόλια που προκαλούν οι πράξεις μας.
       Θέλει μεγάλο κουράγιο και ψυχικό σθένος να σταματήσουμε να τρέχουμε και να στραφούμε στον θηρευτή μας και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ανταμοιβόμαστε με μια μεγάλη αλήθεια. Σοκαριστική μεν, αλλά μεγάλη:
                " Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις."
       Και τότε συνειδητοποιούμε όχι μόνο το μάταιο αυτού του κυνηγητού αλλά και τον πραγματικό μας εχθρό. Είμαστε αυτοί που είμαστε, λάμπουμε με τον τρόπο που φτιαχτήκαμε να λάμπουμε. Και αυτός από τον οποίο τρέχαμε να ξεφύγουμε δεν ήταν τελικά κανένας άλλος από τον ίδιο μας τον φόβο για την επικριτική στάση του κόσμου. Και όλα αυτά γιατί απλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως...λάμπουμε!
       Κάθε φορά λοιπόν που κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που μας εκφράζει, κάτι που μας συγκινεί, ας θυμόμαστε ότι αυτό είναι το φως μας και αν εμπιστευόμαστε το πως φαίνεται αυτό το φως στα δικά μας μάτια, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα κυνηγητό από αυτούς που ενοχλήθηκαν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν... Πάντα θα προσπαθούν να σβήσουν την δική μας λάμψη γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο να αναδείξουν την δική τους...
       Γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και δεν μπορεί να λάμψει ποτέ με τον ίδιο τρόπο που λάμπει ο διπλανός του...

Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει...

«Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μία από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.
“Αγαπιόμαστε” αρχίζει ο νέος.
“Και θα παντρευτούμε” λέει εκείνη.
“Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…”
“Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…”
“Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.”
“Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου.”
“Σε παρακαλούμε” ικετεύουν, “πες μας τι μπορούμε να κάνουμε…”

Ο μάγος τούς κοιτάζει και συγκινείται που βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
“Υπάρχει κάτι…” λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. “Αλλά  δεν ξέρω… είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.”
“Δεν μας πειράζει” λένε κι οι δύο.
“Ό,τι και να’ ναι” επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
“Ωραία”,  λέει ο μάγος.
“Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτε άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;”
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.
“Κι εσύ, Άγριε Ταύρε” συνεχίζει ο μάγος, “πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού  κι όταν φτάσεις στην κορυφή να βρεις τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να το τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο…  Πηγαίνετε τώρα.”
Οι δύο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…
Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δύο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα που περιέχει το πουλί που τους ζητήθηκε.
Ο μάγος τούς λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στον γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν. Είναι πανέμορφα· χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
“Πετούσαν ψηλά;” ρωτάει ο μάγος.
“Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε… Και τώρα;” ρωτάει ο νέος. “Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;”
“Όχι” λέει ο γέρος.
“Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;” προτείνει η νεαρή.
“Όχι” ξαναλέει ο γέρος. “Κάντε ό,τι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες… Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν· να πετάξουν ελεύθερα.”

Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά. Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου μέχρι που πληγώνονται.
“Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα.
Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλο, ακόμη κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον.
Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.»
                                 Χόρχε Μπουκάι, «Ο δρόμος της συνάντησης»

Ο έρωτας γίνεται συχνά κτητικός. Ζώντας το απόλυτο, αποφασίζεις να δέσεις τη ζωή σου με του άλλου. Κι έτσι εγκαταλείπεις το «εγώ» για το «εμείς».
Ένα «εμείς» όμορφο, που απολαμβάνεις.
Στην αρχή τουλάχιστον. Σου αρέσει η δημιουργία ενός κοινού κόσμου με το σύντροφο σου. Να μοιράζεστε πράγματα και στιγμές, να αποκτάτε οικειότητα και ρουτίνα. Δένεις έτσι τον άλλο πάνω σου κι εκείνος εσένα. Και πετάτε μαζί. Απόλυτα συνταιριασμένα κι αρμονικά. Για πόσο όμως;
Θα ξημερώσει μέρα που το «εγώ» θα ζητήσει επιτακτικά τη θέση που του ανήκει δικαιωματικά. Θα ζητήσει λίγο από το χρόνο σου. Κάποιες στιγμές, ακόμη και λεπτά της μέρας σου. Θα είναι εκείνα που σου έχουν λείψει. Όλες οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί που έκανες για χάρη του «εμείς». Όσα άφησες στη μέση γιατί δεν μπορούσαν να σας περιλάβουν και τους δύο. Όσα αρνήθηκες ενώ δε θα έπρεπε.
Και τότε θα αρχίσεις να αντιδράς. Και το πέταγμα σας δε θα έχει την παλιά αρμονία. Θα είναι άστατο, απείθαρχο, καταναγκαστικό. Κι όσο τραβάς τα λουριά που είστε δεμένοι, τόσο εκείνα θα σας πληγιάζουν τη σάρκα. Και θα πονάτε. Και θα θυμώνετε που πονάτε.
Κι όλα θα γίνουν αλλιώς… Μα δεν πρέπει.
Αυτό που πρέπει είναι να βαστάς ισορροπίες. Να κρατάς για τον εαυτό σου, τον μακροβιότερο και πιο πιστό σου σύντροφο, λίγες στιγμές. Αυστηρής αποκλειστικότητας. Με πράγματα που αγαπάς και θέλεις να κάνεις μόνη σου. Με σκέψεις που δε θέλεις να μοιραστείς. Με φίλους που αγαπάς να δεις για λίγο μόνη.
Δε σημαίνει πως δεν υπάρχει έρωτας. Ούτε πως υπάρχει πρόβλημα.
Αντίθετα μάλιστα. Δε θα υπάρχει κανένα…
Το φυσιολογικό είναι να μαθαίνεις να πετάς μαζί με τον άλλο χωρίς να είσαι δεμένος. Να το κάνεις από επιλογή κι όχι από καταναγκασμό.
Εκεί αποδεικνύεις τα αισθήματα σου, μάτια μου. Στην επιλογή… Στο θέλω…
Στο μπορώ αλλιώς αλλά θέλω έτσι…
Κι άσε τα πρέπει αχρείαστα… Μόνο μπελάδες φέρνουν…

Της Στεύης Τσούτση

Πηγή: http://www.days.gr/?eidiseis=31563 

ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ (ΠΡΟΟΙΜΙΟ)

      Καλώς όρισα, είναι η πρώτη φορά που επίσημα πιάνω την ‘πέννα’ μου για να γράψω ένα κείμενο το οποίο θα δημοσιευτεί. Εκ’των προτέρων, θέλω να ευχαριστήσω τον δημιουργό αυτού του blog που μου δίνει το βήμα να εκφραστώ ελεύθερα, στην κατά τα άλλα ελεύθερη και ευνομούμενη κοινωνία στην οποία βιώνουμε (ή πιο ορθά επιβιώνουμε).  

       Ζώντας λοιπόν αισθανόμαστε. Αισθανόμαστε ό,τι υπάρχει γύρω μας. Βέβαια, λόγω των διαφορών που έχουμε μεταξύ μας αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τα ερεθίσματα που δεχόμαστε.                                                                                             

       Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, που όλα τρέχουν πιο γρήγορα απ’τον κοινό νου, που η επικαιρότητα ανανεώνεται με πιο γοργό ρυθμό απ’ότι την παρακολουθούμε δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Ψυχαγωγούμαστε και ενημερωνόμαστε από την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Στην ίδια Μοίρα καταδικάζουμε και τους γονείς μας καθώς και τα παιδιά μας. Αυτό το οποίο συντελούμε είναι να χρησιμοποιούμε κατά κόρων τις δύο από τις πέντε αισθήσεις (κατά άλλους έξι).  Αφήνουμε ‘ατροφικές’ την αφή, την γεύση και την όσφρηση και ενισχύουμε ακοή και όραση. Χάνουμε το συναίσθημα και βυθιζόμαστε στην δίνη του ορθολογισμού. Σταματημός δεν υπάρχει, ίσα-ίσα το αντίθετο. Ίσως όμως μπορούμε να κάνουμε λίγο πιο ποιοτικό το γούστο μας, τις επιλογές μας στο τι βλέπουμε, τι διαβάζουμε. Και ακόμα και αν όλα είναι αποκλεισμένα μπορούμε να φιλτράρουμε αυτά που δεχόμαστε και να μην τα καταπίνουμε ‘αμάσητα’ και αναπαράγουμε σαν σύγχρονα δίποδα μηρυκαστικά.

      Ποιος είμαι εγώ που γράφω;(!) Είμαι ένας από εσάς. Είμαι ένα μέλος της ελληνικής κοινωνίας που διανύει την δεύτερη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας, όπως όλοι μας. Χωρίς δόλο, χωρίς συμφέρον, χωρίς πρόθεση για εμπαιγμό.

Πιάνω, λοιπόν, την ΄πέννα’ μου και γραφω. 
Αυτή ήταν μόνο η αρχή. 
Έπεται και συνέχεια…  

Οι 9 επιγνώσεις

1 Ανακαλύπτουμε ξανά ότι, ζούμε σε ένα βαθιά μυστηριώδη κόσμο, γεμάτο από ξαφνικές συμπτώσεις και συγχρονιστικές συναντήσεις, που φαίνονται μοιραίες.

2 Όσο περισσότεροι από εμάς αφυπνιζόμαστε σε αυτό το μυστήριο, θα δημιουργήσουμε μία εντελώς διαφορετική κοσμο-θέαση – επαναπροσδιορίζοντας το σύμπαν, ως ενεργειακό και ιερό.

3 Θα ανακαλύψουμε ότι όλα γύρω μας, όλη η ύλη, αποτελείται από και απορρέει από, μία Θεία ενέργεια, την οποία αρχίζουμε να βλέπουμε και να κατανοούμε.

4 Από αυτή την προοπτική, μπορούμε να δούμε ότι, οι άνθρωποι πάντα ένοιωθαν ανασφαλείς και αποκομμένοι από αυτή την ιερή πηγή, και έχουν προσπαθήσει να πάρουν ενέργεια δεσπόζοντας ο ένας πάνω στον άλλο. Αυτή η διαμάχη ευθύνεται για κάθε ανθρώπινη σύγκρουση.

5 Η μόνη λύση είναι να καλλιεργήσουμε μία προσωπική επανασύνδεση με το Θείο, μία μυστικιστική μεταμόρφωση, που μας γεμίζει με απεριόριστη ενέργεια και αγάπη, διευρύνει την αντίληψή μας της ομορφιάς και μας ανυψώνει μέσα σε μία Συναίσθηση του Υψηλότερου Εαυτού.

6 Μέσα σε αυτή την συναίσθηση, μπορούμε να εγκαταλείψουμε το δικό μας τρόπο στο να ασκούμε έλεγχο, και να ανακαλύψουμε μία συγκεκριμένη αλήθεια: την αποστολή, για την οποία βρισκόμαστε εδώ να την μοιραστούμε, ώστε να βοηθήσει να εξελιχθεί η ανθρωπότητα προς αυτό το νέο επίπεδο πραγματικότητας.

7 Κατά την εκπλήρωση αυτής της αποστολής, μπορούμε να ανακαλύψουμε μία εσωτερική διαίσθηση, η οποία μας δείχνει πού να πάμε και τί να κάνουμε, και εάν δώσουμε μόνο θετικές ερμηνείες, φέρνει μία ροή συμπτώσεων, που ανοίγει τις πόρτες για να ξεδιπλωθεί η αποστολή μας.
8 Όταν αρκετοί από εμάς εισαχθούμε σε αυτή τη επαναστατική ροή, δίνοντας πάντοτε ενέργεια στον υψηλότερο- εαυτό όλων όσων συναντούμε, θα χτίσουμε έναν νέο πολιτισμό, όπου τα σώματά μας εξελίσσονται σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα ενέργειας και αντίληψης.

9 Με αυτό τον τρόπο, συμμετέχουμε στο μακρύ ταξίδι της εξέλιξης: από τη Μεγάλη Έκρηξη μέχρι τον ύστατο σκοπό της ζωής: να δώσουμε ενέργεια στα σώματά μας, από γενιά σε γενιά, ώσπου να περπατήσουμε σε έναν παράδεισο, τον οποίο θα μπορούμε επιτέλους να δούμε.


Το διαβάσαμε από το:http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/01/9_31.html#ixzz3Vwlif7Ta
Η σκηνή είναι απο την ταινία "Η Ουράνια Προφητεία" (2006)

Επιστροφή στον Κήπο της Εδέμ

Ο όφις ήτο το ευφυέστερον και επινοητικώτερον από όλα τα ζώα, τα οποία είχε δημιουργήσει Κυριος ο Θεός επί της γης. Ο όφις (ο διάβολος υπό μορφήν όφεως) ηρώτησε την Ευαν και της είπε· “διατί ο Θεός απηγόρευσε να φάγετε από τους καρπούς όλων των δένδρων, που υπάρχουν στον παράδεισον;”
Η Ευα απήντησεν στον όφιν· “από τους καρπούς κάθε δένδρου του παραδείσου ημπορούμεν να φάγωμεν.
Από τον καρπόν όμως του δένδρου, που υπάρχει εν τω μέσω του παραδείσου, έδωσεν εντολήν ο Θεός λέγων· δεν θα φάγετε από τον καρπόν αυτού ούτε και θα εγγίσετε αυτό, δια να μη αποθάνετε”.
Είπε δε τότε ο όφις προς την γυναίκα· “δεν θα αποθάνετε· κάθε άλλο."
Τοτε η Εύα παρετήρησε προσεκτικότερα το απηγορευμένον δένδρον, είδε τον καρπόν του ωραίον εις την όψιν και εσκέφθη ότι ευχάριστον θα ήτο να δοκιμάση αυτόν. Και λοιπόν έλαβεν από τον καρπόν του δένδρου αυτού, έφαγεν αυτή, και έδωσε και στον άνδρα της, και έτσι έφαγον και οι δύο.
Και ήνοιξαν τα μάτια των δύο πρωτοπλάστων, εκατάλαβαν ότι ήσαν γυμνοί σωματικώς και ψυχικώς, εντράπηκαν την γυμνότητά των και έκοψαν φύλλα συκής, τα έρραψαν προχείρως και με αυτά σαν ποδιές εκάλυψαν την γυμνότητά των.
--------
Γένεσις

~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Και έκτοτε ο κόσμος μας πήρε την σημερινή μορφή. Ο Άνθρωπος έχασε την εμπιστοσύνη του στον Άνθρωπο για έπαψε να βλέπει αυτόν. Έπαψε να βλέπει την σύνδεση του ίδιου και του συνΑνθρώπου του με τον Θεό. Το μόνο που μπορούσε να δει ήτο μερικά φύλλα συκής.
Αυτός ο καρπός ήταν το κλειδί εξόδου μας από το πλήθος αγαθών του Σύμπαντος.
Μείναμε μόνοι μας μέσα στην ψευδαίσθηση ενός κήπου. Όλοι οι καρποί της ευτυχίας και της ευδαιμονίας μοιάζουν σκιές. Ενα ψέμα. Το μόνο αληθινό ήταν πλέον το καλό και το κακό.

Ο όφις μας διέβαλε. Αντίστρεψε την αλήθεια μας για τον κήπο της Εδέμ. Το εξωτερικό κάλυμμα των φύλλων συκής έγινε πιο σημαντικό από τους καρπούς της ευτυχίας...

Έτσι δημιουργήθηκε ένας κόσμος φαντασμάτων, ενας κόσμος ψευδαισθήσεων. Ο Άνθρωπος μπήκε στο καλούπι του φθαρτού σώματος και έγινε άνθρωπος....
Καχύποπτος και γνωρίζοντας οτι υπάρχει και κακό, προσπάθησε να κυριάρχησει στο περιβάλλον του. Έπαψε να πιστεύει στον συνΑνθρωπο του (πως να πιστέψει και κάτι που δν έβλεπε?) και κλείστηκε και βασίστηκε αποκλειστικά στον εαυτό του!
Πέφτωντας από τον Κήπο της Εδέμ, ο Θεός του εμπιστεύτηκε την υπόσχεση ότι ο Καταραμένος Όφις θα νικήθει και οι Πρωτόπλαστοι θα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν.

Με την ελπίδα λοιπον ότι αντιστρέφοντας την αντιστραμένη αντίληψη μας θα καταφέρουμε να δούμε και πάλι τον Αληθινό Κήπο της Εδέμ, ο Άνθρωπος προχωράει ως σήμερα περνώντας απο άνθρωπο σε άνθρωπο.

Και πως αντιστρέφουμε αυτή την αντιστραμένη αντίληψη? Για αρχή πρέπει να σκίσουμε τα φυλλένια ιμάτια μας και να ανακαλύψουμε και αποκαλύψουμε το πραγματικό μας Ανθρώπινο Σώμα. Είναι δύσκολο και απαιτεί τρομερή δουλειά με τον εαυτό μας. Όμως ξαναβρίσκοντας τον Άνθρωπο μέσα μας, ξανασυνδεόμαστε με τον Θεό και η επαφή μας μαζί του γίνεται πιο δυνατή.

Στην συνέχεια οφείλουμε να αναζητήσουμε εκείνο το "χαμένο πλευρό" μας. Εκείνη την αδελφή ψυχή που μαζί της εκδιωχθήκαμε και μαζί της πρέπει να επιστρέψουμε.
Και αν το να βρούμε τον Ανθρωπο μέσα μας ήταν μια φορά δύσκολο, το να ανακαλύψουμε τον συνΆνθρωπο μας είναι δέκα φορές πιο δύσκολο.

Η ελπίδα που μας απέμεινε και η νέα σύνδεση αυτή με τον Θεό, μπορεί να μας βοηθήσει να του ζητήσουμε αυτό που ψάχνουμε. Και μόνο Εκείνος μπορεί να κρίνει αν είναι ασφαλές να μας το φανερώσει....

Αν όμως μας φανερωθεί οφείλουμε να του δωθούμε και να μας δωθεί ολοκληρωτικά. Έτσι οι δυο ψυχές θα γίνουν μία και αυτή η μία θα επιστρέψει στην Εδέμ...
Σε όλη την διάρκεια αυτών των αναζητήσεων οφείλουμε να προσέχουμε τις απάτες και τις αυταπάτες. Οι σκιές δεν είναι για να επενδύουμε. Ο αληθινός Άνθρωπος και ΣυνΑνθρωπος θα ανταποδώσουν ασκεπτί τα όσα λαμβάνουν. Για χάρην της Ένωσης. Όλα τα υπόλοιπα είναι χάσιμο χρόνου....

Η Θεωρία του Παγωμένου Βασιλιά

Don't let them in
Don't let them see

Αλλά… Let it gο!

Εκεί κρυβόταν όλο το νόημα του γρίφου...

Μπορεί να είσαι ο Βασιλιάς του Πάγου(ή η Βασίλισσα στην προκειμένη), και να ζεις σαν κυνηγημένο θηρίο στο δικό σου πανέμορφο παλάτι αλλά θα είσαι μόνος!
Μην πεις ποτέ όχι σε αυτούς που σου προσφέρουν την Αγάπη τους. Είτε Έρωτας, είτε Φιλία, είναι Αγάπη...

Και μην πεις όχι ούτε σε αυτούς που (δεν ξέρεις αν) φορούν την μάσκα της Αγάπης... Γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχε μυστήριο, δεν θα υπήρχε περιπέτεια.
Μα να θυμάσαι... Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν! Αλλά η Αγάπη αλλάζει τα πάντα!

Η ζωή είναι ένας αγώνας. Και ο μόνος που δεν πληγώνεται στον αγώνα αυτό είναι μόνο αυτός που δεν δοκιμάζει! Και αυτός δεν είναι σε καμία περίπτωση ο νικητής! Είναι αυτός που θα κλειστεί στο κάστρο του και θα φέρει τον παγετό και την στεναχώρια σε όλα τα υπόλοιπα...

Και κάτι τελευταίο...
Όταν θα πέσουν οι μάσκες και θα δείτε τα αληθινά πρόσωπα όλων αυτών που δεχτήκατε στην ζωή σας, θυμηθείτε να ανταποδώσετε την Αγάπη που σας έδειξαν, αλλά και την Έχθρα που σας έδειξαν!
Γιατί? Επειδή αν θέλετε να ζήσετε το δικό σας ζήσαν αυτοί καλά, πρέπει να ανταποδώσετε την Αγάπη σας στους Καλούς, και να τιμωρήσετε τους Κακούς. Τηρήστε την δοθείσα σειρά!

Αφιερωμένο στον άνθρωπο-γρίφο που με ταλαιπωρούσε τόσο καιρό!
Ελπίζω κάποια στιγμή να βγείς από το κρύο παλάτι σου! Είμαι σίγουρος ότι είναι πανέμορφο όπως ο εσωτερικός σου κόσμος αλλά ο κόσμος έξω που σε περιμένει είναι ωραιότερος!
Νιώθω περήφανος που σε κατάλαβα μα ακόμα πιο περήφανος για τις πληγές που μου χάρησες τόσο καιρό. Αυτές άλλωστε με άφησαν να σε καταλάβω!

Είθε το "Frozen" να λιώσει και την δική σου καρδιά!
http://youtu.be/kHue-HaXXzg

Τι είναι η Αγάπη; Τρεις θεωρίες

1. «Η Αγάπη έχει πολλές εκφάνσεις» – Philippa Perry, ψυχοθεραπεύτρια
Αντίθετα με εμάς, οι αρχαίοι δεν στρίμωχναν, ποικίλα συναισθήματα που τους δίνουμε την ετικέτα «Αγάπη», στην ίδια λέξη. Είχαν πολλές παραλλαγές, μεταξύ των οποίων οι εξής:

Φιλία, την οποία αντιλαμβάνονταν ως μια βαθιά αλλά χωρίς σεξουαλική διάσταση, οικειότητα, ανάμεσα σε στενούς φίλους ή μέλη μιάς οικογένειας ή ως ένα βαθύ δέσιμο, που σφυρηλατείται ανάμεσα σε στρατιώτες που πολεμούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον στη μάχη.

Το αρχαίο Ρωμαϊκο Ludus πάλι, περιγράφει ένα πιο παιχνιδιάρικο πάρε-δώσε που συμβαίνει όταν χαζολογάμε ή φλερτάρουμε.  Πράγματι, είναι η ώριμη αγάπη που εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου ανάμεσα σε ζευγάρια που βρίσκονται πολύ καιρό μαζί και περιλαμβάνει αλληλοκατανόηση στην πράξη, αφοσίωση, συμβιβασμούς και αλληλοκατανόηση.

Αγάπη για τους αρχαίους, ήταν ένας πιό γενικευμένος όρος και δεν είχε να κάνει με την αποκλειστικότητα αλλά με ένα πανανθώπινο συναίσθημα που αφορούσε τους γύρω σου.

Φιλαυτία, είνα η αγάπη για τον εαυτό σου, που δεν είναι τόσο εγωιστική όσο ακούγεται. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης ή όπως θα σας πει οποιοσδήποτε ψυχοθεραπευτής, για να μπορέσεις να νοιαστείς για τους άλλους, πρέπει πρώτα να έχεις φροντίσει τον εαυτό σου.

Τέλος, και πιθανότατα τελευταίος, αν και προκαλεί τα περισσότερα προβλήματα και επιπλοκές, ο Έρως, έχει να κάνει με την σεξουαλική έλξη, και το πάθος. Εκτός αν μετεξελιχθεί σε φιλία η/και πράγμα, ο έρως θα εκφυλιστεί και θα σβήσει μόνος του.

Αγάπη είναι όλα τα παραπάνω. Αλλά είναι παράλογο και μη μη ρεαλιστικό να έχουμε την προσδοκία να βιώσουμε και τις έξι εκδοχές της με ένα μόνο πρόσωπο. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικά πράγματα η οικογένεια και η κοινωνία.

2.  «Η Αγάπη είναι παθιασμένη δέσμευση»,  Julian Baggini, φιλόσοφος και συγγραφέας

Η απάντηση παραμένει ασαφής, εν μέρει διότι η Αγάπη δεν είναι ένα πράγμα. Αγάπη για τους γονείς, τους συντρόφους, τα παιδιά, την πατρίδα, τον διπλανό, τον Θεό, κτλ., όλες έχουν διαφορετική υφή.

Κάθε μια έχει τις παραλλαγές της: Τυφλή, μονόπλευρη, τραγική, σταθερή, ρευστή, υστερόβουλη, ανολοκλήρωτη, άνευ όρων… Στην καλύτερη πάντως, όλες οι εκδοχές της είναι μια ευγενής και παθιασμένη δέσμευση, την οποία καλλιεργούμε και εξελίσουμε, αν και συχνά εμφανίζεται στις ζωές μας απρόσκλητη.

Γι’ αυτό και είναι κάτι περισσότερο από ένα δυνατό συναίσθημα. Χωρίς την δέσμευση, είναι μόνο ένας ενθουσιασμός. Χωρίς το πάθος είναι μόνο εμμονή. Ακόμα και η μεγαλύτερη Αγάπη, χωρίς τα την φροντίσεις και να την καλλιερήσεις, μαραίνεται και πεθαίνει.

3. «Η Αγάπη είναι κίνητρο για όλες τις μεγάλες ιστορίες», Jojo Moyes, συγγραφέας κάτοχος του βραβείου για το Ρομαντικό Μυθιστόρημα της Χρονιάς

Το τι είναι η Αγάπη, εξαρτάται από το πού βρίσκεσαι σε σχέση με αυτήν.Όταν βρίσκεσαι ασφαλής μέσα της, μπορείς να την αισθάνεσαι τόσο φυσική και απαραίτητη, όσο τον αέρα – υπάρχεις μέσα της χωρίς καλά καλά να το προσέχεις. Όταν την στερηθείς, μπορεί να τη νιώθεις σαν εμμονή. Να σε εξαντλεί, σχεδόν σαν σωματικός πόνος.

Η Αγάπη είναι το κίνητρο για τις μεγάλες αφηγήσεις. Όχι μόνο για τις ιστορίες με ρομαντική αγάπη, αλλά και για την αγάπη του γονιού προς το παιδί του, για την αγάπη στην οικογένεια, στην πατρίδα. Εϊναι το σημείο πριν την ολοκλήρωσή της που συναρπάζει. Αυτό που σε χωρίζει από την αγάπη, τα εμπόδια που μπαίνουν ανάμεσά σας. Αυτές τις στιγμές που προσπαθείς να ξεπεράσεις τα εμπόδια, η Αγάπη είναι τα πάντα.

Πηγή: http://ingossip.gr

Η Χελώνα που ήθελε να πετάξει

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού µια χελώνα, που είχε έναν µεγάλο καηµό. Ήθελε να πετάξει στον ουρανό όπως τα πουλιά.
- Τι κατάρα είναι αυτή! έλεγε κάθε τόσο αναστενάζοντας. Σέρνω µέρα και νύχτα αυτό το βαρύ καβούκι και είµαι καρφωµένη πάνω στη γη. Αχ, να 'µουνα κι εγώ ένα πουλάκι, να είχα φτερά και να πετούσα! Πώς ζηλεύω τις πάπιες της αυλής που όταν θέλουν πετούν και βλέπουν τον κόσµο από ψηλά.

Μια µέρα δυο πάπιες άκουσαν το παράπονο της και τη λυπήθηκαν.
- Θέλεις στ' αλήθεια να πετάξεις, κυρα - χελώνα; τη ρώτησαν.
- Αν θέλω; απάντησε η χελώνα.
Από τη χαρά της, η χελώνα, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια.
-Αυτό είναι το πιο µεγάλο µου όνειρο. Να πετάξω µια φορά κι ας πεθάνω! που λέει ο λόγος. Αλλά, πώς;
- Υπάρχει ένας τρόπος, της είπε η µια πάπια. Να δαγκώσεις σφιχτά αυτό το ξύλο, εγώ και η αδελφή µου θα πιάσουµε µε τα ράµφη µας τις δυο άκρες και θα σε πάρουµε µαζί µας.
- Ναι, ναι! φώναξε ενθουσιασµένη η χελώνα. Ωραία ιδέα! Εµπρός, ας µην αργούµε!
Και βιάστηκε να δαγκώσει το ξύλο. Το έπιασαν και οι πάπιες µε τα ράµφη τους, τίναξαν τα φτερά τους και πέταξαν ψηλά, κουβαλώντας τη χελώνα µαζί τους.
Το πόσο χαιρόταν η χελώνα, δε λέγεται! Τι όµορφα ήταν εδώ ψηλά! Επιτέλους είχε πραγµατοποιήσει το µεγάλο όνειρο της! Πετούσε! Όµως, µέθυσε τόσο πολύ από τη χαρά της και για µια στιγµή πίστεψε ότι θα µπορούσε να πετάξει και µόνη της!
Έτσι, η κουτή, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια της και, φυσικά, µε το µεγάλο βάρος που είχε, έπεσε στη γη και σκοτώθηκε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το παραπάνω παραμύθι ανήκει στους 359 γνωστούς Μύθους του Αισώπου.
Αυτό το παραμύθι μας διδάσκει ότι το κάθε πλάσμα πρέπει να είναι ευχαριστημένο με τη μορφή που του έδωσε ο Θεός και να μη ζηλεύει τα άλλα πλάσματα.

Πράγματι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνει ο άνθρωπος είναι να προσπαθεί να μοιάσει στους γύρω του. Είναι μια ανάγκη που πηγάζει από το ένστικτο της επιβίωσης και της κοινωνικοποίησης!
Όμως ένας τέτοιος στόχος μπορεί να αποδειχτεί τρομερά επικίνδυνος τόσο πριν, όσο και μετά την υλοποίηση του...

Είναι τρομερά αναγκαίο όχι μόνο να γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας αλλά και να τον αποδεχόμαστε ακριβώς όπως είναι... Αυτός θα αποτελέσει την βάση μας, πάνω στην οποία θα χτίσουμε και θα βελτιωθούμε!

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το μυστικό... Η βελτίωση μέσα από την Αλλαγή...
Αν όμως δεν ξέρεις τον εαυτό σου και δεν τον εκτιμάς, παίρνεις ένα δρόμο χωρίς γυρισμό! Καταφέρνεις μεν να αλλάξεις, αλλά αν εντέλει η αλλαγή αυτή δεν σου αρέσει, "δεν είσαι εσύ", νιώθεις άβολα με το να επιστρέψεις στον "παλιό σου εαυτό" και αυτό γιατί δεν τον εκτίμησες εξ'αρχής.

Κάθε άνθρωπος φτιάχτηκε με ενα μοναδικό τρόπο, με συγκεκριμένα προτερήματα και ελαττώμματα. Δεν υπάρχει καμία μαγική συνταγή για τον Τέλειο Άνθρωπο...
Αν θέλαμε να ορίσουμε την Τελειότητα με μια λέξη, τότε θα λέγαμε αυτή η λέξη είναι η Διαφορετικότητα...
Ρίξτε μια ματιά στον Κύκλο της Ζωής. Πόσο διαφορετικός είναι ο άνθρωπος απο τους μικροοργανισμούς/αποικοδομητές του...
Φανταστείτε όλους τους αποικοδομητές να μεταφορφώνονταν με ένα μαγικό τρόπο σε ανθρώπους... Ποιος θα έκανε την δουλειά των αποικοδομητών? Ποιος θα μετέτρεπε την οργανική ύλη σε ανόργανη? Οι αποικοδομητές είναι τέλειοι για αυτή την δουλειά!!

Είναι απείρως καλύτερο, λοιπόν, να επιδοθούμε σε μια αναζήτηση των καλύτερων τρόπων για πλήρη αξιοποίηση των δικών μας δυνατοτήτων παρά να αναζητούμε το τέλειο χαρακτηριστικό των άλλων με σκοπό να το μιμηθούμε εμείς οι ίδιοι!

Το βάζο της ανθρώπινης ζωής...

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στη τάξη μ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα έν' άδειο γυάλινο βάζο κι άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσανε μ' απορία. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
-«Είναι γεμάτο το βάζο;» κι οι μαθητές απάντησανε:
-«Ναι, είναι γεμάτο».
Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια κι άρχισε να γεμίζει το βάζο. Το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κυλήσανε και γεμίσανε τα κενά ανάμεσα στις πέτρες. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
-«Είναι γεμάτο το βάζο;» κι οι μαθητές απαντήσανε:
-«Ναι, είναι γεμάτο».
Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι μ' άμμο κι άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισ' όλα τα κενά μεταξύ πετρών και βότσαλων. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
-«Είναι γεμάτο το βάζο;» Οι μαθητές διστάσανε για λίγο, αλλά απαντήσανε:
-«Ναι, είναι γεμάτο».
Αυτός ξαναχαμογέλασε και πάντα χωρίς να μιλά, πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες κι άρχισε να τ' αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
-«Είναι γεμάτο το βάζο;» κι οι μαθητές, γελώντας αυτή τη φορά, απαντήσανε:
-«Ναι, είναι γεμάτο».
-«Τώρα».
«Τα βοτσαλάκια είναι τ' άλλα πράγματα που 'ρχονται στη ζωή μας, όπως, οι σπουδές, η εργασία, το σπίτι, το αυτοκίνητο. Είναι μικρά πράγματα... βοτσαλάκια... Αν αυτά βάλετε πρώτα στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος για τις μεγάλες πέτρες: τα σημαντικά της ζωής»!
«Η άμμος είν όλα τα υπόλοιπα: ένα καλό γεύμα, μια βόλτα στη παραλία, ο χορός, το τραγούδι, ένα βιβλίο, οι μικρές απολαύσεις της ζωής. Αν βάλετε πρώτα την άμμο στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος μήτε για τα βότσαλα αλλά μήτε και για τις πέτρες»!
«Το βάζο είν' η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε το σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε τα δημοτικά τέλη και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες σας».
Οι μαθητές είχανε μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
-«Η μπύρα κύριε καθηγητά, τι αντιπροσωπεύει»;
Ο καθηγητής χαμογέλασε κι απάντησε:
-«Χαίρομαι που το ρωτάς! Να σας πω: δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είν' η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένοι είστε, γιατί πρέπει να ξέρετε: Πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δύο μπυρίτσες»!!!

Αν μισείς κάποιον...

Πάντα σκέφτομαι πως
αν μισείς κάποιον,
τότε κάτω από αυτό
ακόμα τον αγαπάς.
Διότι πρέπει
να τον αγαπάς αρκετά
για να ενδιαφερθείς να τους μισήσεις.
Το αντίθετο της Αγάπης
δεν είναι το Μίσος.
Είναι η Αδιαφορία.

Tom Hiddleston-Loki

Είτε Αγάπη είτε Μίσος...

Συνταγή Φιλίας

Μια από τις πολλές "συνταγές" που κυκλοφορούν στο ίντερνετ!
Ποια είναι η δική σας?

Πραγματική Συγχώρεση

12 σκληροί κανόνες για να αλλάξεις τον εαυτό σου

Στην πραγματικότητα είναι δώδεκα τρόποι για να κατανοήσεις την ζωή που ζεις και την συμπεριφορά σου και με αποφασιστικό τρόπο να προχωρήσεις μπροστά.
1. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. 
Είναι τρελό πως καταλήγεις πάντα εκεί που προορίζεσαι να είσαι – πως, ακόμα και οι πιο τραγικές και αγχωτικές καταστάσεις τελικά σε διδάσκουν σημαντικά μαθήματα που ποτέ δεν είχες ονειρευτεί ότι θα είχες την ευκαιρία να μάθεις. Να θυμάσαι, πολλές φορές, όταν τα πράγματα καταρρέουν, στην πραγματικότητα βρίσκουν επιτέλους τη θέση τους.
2. Δεν μπορείς να αρχίσεις να βρεις τον αληθινό σου εαυτό, πριν χαθείς σε αυτό τον κόσμο. 
Το να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις χαθεί είναι το πρώτο βήμα για να ζήσεις τη ζωή που θέλεις. Το δεύτερο βήμα είναι να αφήσεις τη ζωή που δεν θέλεις. Το να κάνεις μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου είναι αρκετά τρομαχτικό.
Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμα πιο τρομαχτικό; Το να μετανιώνεις. Το όραμα χωρίς δράση είναι ονειροπόληση και η δράση χωρίς όραμα είναι ένας εφιάλτης. Η καρδιά σου είναι ελεύθερη, έχε το θάρρος να την ακολουθήσεις.
3. Είναι συνήθως ο πιο βαθύς πόνος που σε κάνει να αναπτύξεις πλήρως τις δυνατότητες σου. 
Είναι οι τρομαχτικές, αγχωτικές επιλογές που καταλήγουν να είναι οι πιο αξιόλογες. Χωρίς πόνο, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή. Αλλά να θυμάσαι, ο πόνος, όπως ακριβώς και τα πάντα στη ζωή, έχει ως στόχο να μάθεις από αυτόν και στη συνέχεια να αφεθείς ελεύθερος.
4. Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις που θα αντιμετωπίσεις ποτέ στη ζωή είναι το αν θα φύγεις μακριά ή θα κάνεις άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός. 
Αν πιάσεις τον εαυτό σου σε ένα κύκλο να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον ή να προσπαθείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου εναντίον κάποιου που προσπαθεί να σε αλλάξει, φύγε μακριά. Αλλά, αν κυνηγάς ένα όνειρο, κάνε άλλο ένα βήμα. Και μην ξεχνάς ότι μερικές φορές αυτό το βήμα θα σε κάνει να τροποποιήσεις το όνειρο σου ή να σχεδιάσεις ένα νέο – είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη ή να έχεις περισσότερα από ένα όνειρα.
5. Θα πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου πρώτα. 
Πριν γίνεις φίλος με άλλους, θα πρέπει να είσαι φίλος του εαυτού σου. Πριν αρχίσεις να διορθώνεις τους άλλους, θα πρέπει να διορθώσεις τον εαυτό σου.
Πριν κάνεις τους άλλους χαρούμενους, θα πρέπει να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο. Δεν λέγεται εγωισμός αυτό, λέγεται προσωπική ανάπτυξη. Μόλις βρεις μια ισορροπία μέσα σου, μπορείς να ισορροπήσεις και τον κόσμο γύρω σου.
6. Μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες είναι το να μην νοιάζεσαι για το τι σκέφτονται όλοι οι άλλοι για εσένα.
Όσο ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα, τους ανήκεις. Μόνο όταν δεν απαιτείς έγκριση από οποιονδήποτε άλλο εκτός του εαυτού σου μπορείς να ανήκεις σε εσένα.
7. Μπορεί να χρειαστεί να μείνεις για λίγο μόνος πριν συνειδητοποιήσεις ότι, αν και τα αντικείμενα από τις αποτυχημένες σχέσεις σου μπορεί να μην μοιράστηκαν ισόποσα, τα ζητήματα που κατέστρεψαν τις σχέσεις πιθανόν μοιράστηκαν. 
Γιατί, πως μπορείς να σταθείς μόνος σου με αυτοπεποίθηση ή να δεις τα ίδια ζητήματα στην νεότερη σχέση σου και να μην συνειδητοποιείς τα σπασμένα κομμάτια που σου ανήκουν;
Το να συνειδητοποιείς τα ζητήματα σου και να τα αντιμετωπίζεις, θα σε κάνει πολύ πιο ευτυχισμένο άτομο μακροπρόθεσμα, από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.
8. Το μόνο πράγμα που μπορείς να ελέγξεις απόλυτα είναι το πώς θα αντιδράσεις στα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. 
Όσο περισσότερο μπορείς να προσαρμοστείς στις καταστάσεις της ζωής, τόσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις και τόσο πιο γρήγορα θα είσαι σε θέση να ανακάμψεις από τις πτώσεις.
9. Κάποιοι άνθρωποι θα σου πουν ψέματα. 
Να θυμάσαι, ένας ειλικρινής εχθρός είναι καλύτερος από ένα φίλο που ψεύδεται. Δείξε λιγότερη προσοχή σε αυτά που οι άνθρωποι λένε και περισσότερη προσοχή σε αυτά που κάνουν. Οι ενέργειες τους θα σου δείξουν την αλήθεια, η οποία θα σε βοηθήσει να μετρήσεις την πραγματική ποιότητα της σχέσης σας σε μια μακροπρόθεσμη βάση.
10. Αν επικεντρωθείς σε αυτά που δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. 
Αν είναι ευγνώμων για αυτά που έχεις, θα καταλήξεις να έχεις ακόμα περισσότερα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται ούτε στις ιδιοκτησίες, ούτε στο χρυσό. Η ευτυχία κατοικεί στη ψυχή. Η αφθονία δεν είναι το πόσα έχεις, είναι το πώς αισθάνεσαι για αυτά που έχεις. Όταν παίρνεις τα πράγματα για δεδομένα, η ευτυχία φεύγει μακριά.
11. Ναι, έχεις αποτύχει στο παρελθόν. 
Αλλά μην κρίνεις τον εαυτό σου από το παρελθόν, δεν ζεις εκεί πια. Απλά επειδή δεν είσαι εκεί που θα ήθελες να είσαι σήμερα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είσαι εκεί κάποια μέρα. Μπορείς να μετατρέψεις τα πάντα γύρω σου εν ριπή οφθαλμού κάνοντας μια απλή επιλογή – να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά, να αγαπήσεις και πάλι, να ζήσεις ξανά και να ονειρευτείς ξανά.
12. Ναι, τα πάντα θα πάνε καλά. 
Ίσως όχι σήμερα, αλλά τελικά. Θα υπάρξουν στιγμές που φαίνεται ότι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, πάνε στραβά. Και μπορεί να νιώθεις σαν να είσαι κολλημένος εκεί για πάντα, αλλά δεν θα είσαι.
Σίγουρα, ο ήλιος σταματάει να λάμπει κάποιες φορές και μπορεί να βρεθείς σε μια τεράστια καταιγίδα ή δύο, αλλά τελικά ο ήλιος θα βγει και θα λάμψει και πάλι. Μερικές φορές εξαρτάται από εμάς, να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο θετικοί γίνεται ώστε να καταφέρουμε να δούμε και πάλι τις ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα.

Πως ζουν οι φτωχοί...

Μια μέρα, ένας εύρωστος οικονομικά πατέρας πήρε μαζί του σε ένα ταξίδι με αποκλειστικό σκοπό να δείξει στον γιο του πως ζουν οι φτωχοί άνθρωποι, ώστε να εκτιμήσει τη σημασία του πλούτου και της ευκατάστατης ζωής. Πέρασαν μερικές ημέρες σε ένα αγρόκτημα που ανήκε σε πολύ φτωχούς αγρότες.
Όταν επέστρεψαν από το ταξίδι, ο πατέρας τον ρώτησε,
“ Πως ήταν το ταξίδι;”…
“ Ήταν καταπληκτικό πατέρα.”
“ Είδες πως ζουν οι άνθρωποι;” Ρώτησε ο πατέρας.
“Μα φυσικά,” απάντησε ο γιος.”

“ Οπότε, πες μου, τι έμαθες από αυτό το ταξίδι;” Ρώτησε ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε,
“ Eίδα ότι εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ εκείνοι είχαν τέσσερις. Εμείς έχουμε μια πισίνα στην μέση του φράχτη και αυτοί έχουν έναν φράκτη που δεν τελειώνει πουθενά. Εμείς έχουμε βάλει πολύχρωμα φωτιστικά, ενώ εκείνοι έχουν τα άστρα να κοσμούν τον κήπο τους το βράδυ. Εκείνοι έχουν θέα όλο τον ορίζοντα ενώ εμείς μερικά μέτρα. Εμείς έχουμε μια μικρή αυλή ενώ εκείνοι έχουν εκτάσεις που δεν φτάνει το μάτι σου. Εμείς έχουμε υπηρέτες που μας υπηρετούν, αλλά εκείνοι υπηρετούν τους άλλους. Εμείς αγοράζουμε την τροφή μας, αλλά εκείνοι την καλλιεργούν. Εμείς έχουμε συναγερμούς και πόρτες ασφαλείας για να μας προφυλάσσουν, ενώ εκείνοι έχουν τους φίλους τους.”

Ο πατέρας έμεινα άναυδος από τις απαντήσεις του γιου.
Τότε το μικρό αγόρι συμπλήρωσε:
“Ευχαριστώ πολύ πατέρα που μου έδειξες πόσο φτωχοί είμαστε.”

Άγνωστου συγγραφέα

Η αρχή του 90/10

Μια Συγκλονιστική Διαπίστωση που Μπορεί να μας Λύσει το 90% των Προβλημάτων που Αντιμετωπίζουμε! Ανακάλυψε την Αρχή του «90/10». Μπορεί να αλλάξει τη Ζωή σου για Πάντα και να Βελτιώσει τη Διάθεσή σου για Ζωή και Δράση!

Ποια είναι η Αρχή:

To 10% των Προβλημάτων της Ζωής μας είναι Τυχαία Γεγονότα που συμβαίνουν Καθημερινά στους Ανθρώπους από τον καιρό που ο Άνθρωπος εμφανίστηκε στη Ζωή!

To 90% των Προβλημάτων της Ζωής μας είναι το Αποτέλεσμα των δικών μας Αντιδράσεων σε αυτά τα Γεγονότα!

Είχατε ποτέ την ευκαιρία να Διαπιστώσετε αυτή την τεράστια διαφορά μεταξύ των Γεγονότων που μας συμβαίνουν και του βαθμού που Εμείς Αντιδρούμε σε αυτά;

Έχει αποδειχτεί ότι τα περισσότερα Προβλήματά μας προέρχονται από τις Δικές μας Αντιδράσεις στα προβλήματα που εμφανίζονται στη Ζωή μας Καθημερινά και όχι από τα ίδια τα Γεγονότα που συμβαίνουν σε όλους τους Ανθρώπους!

Δεν έχουμε κανέναν Έλεγχο για το 10% των Προβλημάτων που μας συμβαίνουν.

Έχουμε, όμως, πλήρη Έλεγχο του Τρόπου με τον οποίο θα Αντιδράσουμε σε Αυτά!

Δεν μπορούμε να σταματήσουμε ένα αυτοκίνητο όταν προκαλεί ατύχημα έπειτα από μια μηχανική βλάβη… Το αεροπλάνο μπορεί να καθυστερήσει να φτάσει στον προορισμό του και μπορεί να μας βγάλει τελείως έξω από τον προγραμματισμό μας… Μπορεί ένας οδηγός να κάνει μια απερίσκεπτη ενέργεια μέσα στην τρέλα της κίνησης στην πόλη… Δεν έχουμε κανένα έλεγχο σε αυτό το 10% των Γεγονότων.

Στο υπόλοιπο 90% έγκειται η Διαφορά!

Εσύ καθορίζεις αυτό το ποσοστό!

Πώς;

Με τις Αντιδράσεις σου…

Δεν μπορείς να Ελέγξεις ένα κόκκινο φανάρι.

Αλλά μπορείς να Ελέγξεις τις Aντιδράσεις σου.

Μην επιτρέπεις τους ανθρώπους να σε «Ξεγελούν».

Μπορείς να Ελέγξεις τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις.

Για να δούμε ένα παράδειγμα:
Τρως πρωινό με την οικογένειά σου. Η κόρη σου κατά λάθος ρίχνει τον καφέ σου επάνω στο σακάκι σου. Δεν έχεις τον έλεγχο για αυτό που συνέβη. Το τι ακολουθεί μετά εξαρτάται από την Αντίδρασή σου. Τρελαίνεσαι και αρχίζεις τις φωνές. Σηκώνεσαι απότομα από την καρέκλα σου λέγοντας στην κόρη σου ότι δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο Απρόσεκτη ήταν. Αρχίζει να κλαίει.

Μετά τις φωνές σου στην κόρη σου επιτίθεσαι στη γυναίκα σου και τις λες γιατί άφησε στην άκρη του τραπεζιού το φλιτζάνι του καφέ. Ακολουθεί μια σύντομη αλλά έντονη λογομαχία. Πηγαίνεις στο δωμάτιό σου και αλλάζεις γρήγορα.

Επιστρέφοντας στην κουζίνα, η κόρη σου κλαίει ακόμη γι’ αυτό που έγινε, με αποτέλεσμα να έχει περάσει η ώρα για το σχολείο της. Χάνει το λεωφορείο για το σχολείο. Πρέπει να κάνεις κάτι, γιατί τα χρονικά όρια έχουν στενέψει. Τρέχεις στο αυτοκίνητό σου με την κόρη σου για να την πας εσύ στο σχολείο της.

Επειδή έχεις αργήσει, τρέχεις αρκετά για να προλάβεις ξεπερνώντας το επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας. Έχεις καθυστερήσει 15 λεπτά και έχεις και μια κλήση για υπέρβαση ορίου ταχύτητας. Η κόρη σου τρέχει στο σχολείο της χωρίς να σου πει «καλημέρα».

Έχοντας φτάσει στη δουλειά σου 20 λεπτά αργότερα, συνειδητοποιείς ότι έχεις ξεχάσει το χαρτοφύλακά σου. Η μέρα σου ξεκίνησε απαίσια. Και δε φτιάχνει καθώς περνάει η ώρα. Γυρίζεις σπίτι. Γυρίζοντας σπίτι, υπάρχει ένα θέμα, μια πληγή στη σχέση σου με την κόρη σου και με τη γυναίκα σου που άκουσαν ό,τι άκουσαν… Γιατί; Γιατί αντέδρασες με αυτόν τον τρόπο το πρωί. Γιατί είχες μια κακή μέρα;

Α) Ο καφές το προκάλεσε;
Β) Η κόρη σου έφταιξε;
Γ) Ο τροχονόμος ήταν η αιτία;
Δ) Εσύ το προκάλεσες;

Η απάντηση είναι η Δ.

Δεν είχες τον Έλεγχο για αυτό που συνέβη με τον καφέ.

Η Αντίδρασή σου σε αυτά τα 5 δευτερόλεπτα σου χάλασε τη μέρα.

Για να δούμε τι θα μπορούσε να γίνει, αν Αντιδρούσες λίγο διαφορετικά!

Ο καφές πέφτει επάνω σου. Η κόρη σου σε κοιτάει με μάτια ανοιχτά και είναι έτοιμη να κλάψει.
Με γλυκό τρόπο λες: «Μην ανησυχείς, κόρη μου, πρέπει να προσέχεις λίγο περισσότερο!»
Σκουπίζεσαι με μια πετσέτα και αλλάζεις σακάκι. Παίρνεις το χαρτοφύλακά σου και επιστρέφεις στην κουζίνα βλέποντας από το παράθυρο την κόρη σου να ανεβαίνει στο λεωφορείο για το σχολείο της. Γυρίζει και σε χαιρετάει με το χέρι της με μια ιδιαίτερη ικανοποίηση που δεν τη μάλωσες! Φτάνεις στη δουλειά σου με ελάχιστη καθυστέρηση.

Βλέπεις τη διαφορά;

Δύο διαφορετικά σενάρια.

Και τα δύο ξεκίνησαν την ίδια στιγμή. Τελείωσαν όμως εντελώς διαφορετικά.
Γιατί;

Γιατί οι Αντιδράσεις σου ήταν διαφορετικές.

Δεν έχεις τον Έλεγχο για το 10% που Συμβαίνει στη Ζωή σου.
Το υπόλοιπο 90% καθορίζεται από τις Αντιδράσεις σου.

Αν κάποιος λέει αρνητικά πράγματα για σένα, μη γίνεις «σφουγγάρι». Άσε την επίθεση που δέχεσαι να κυλήσει σαν νερό. Δεν πρέπει να αφήσεις τα αρνητικά σχόλια να σε επηρεάσουν.

Αντέδρασε κατάλληλα και δε θα καταστρέψεις τη μέρα σου. Μια λάθος Αντίδραση μπορεί να καταστρέψει μια φιλία, να απολυθείς από τη δουλειά, να χάσεις έναν κορυφαίο… Ασφαλιστή σου ή αν είσαι Ασφαλιστής, να χάσεις ένα σημαντικό πελάτη σου και να θυμώσεις και να εκνευριστείς απίστευτα.

Γιατί να παίρνεις τοις μετρητοίς τις προκλήσεις του άλλου; Άσ’ τες να περάσουν…
Και δεν Εκνευρίζεσαι και… Κερδίζεις τον αντίπαλο!

Πώς αντιδράς αν κάποιος σε εμποδίσει στην κίνηση του δρόμου; Χάνεις την ψυχραιμία σου; Εκνευρίζεσαι; Ανεβαίνει η πίεσή σου; Και τι έγινε αν φτάσεις 10 λεπτά αργότερα στη δουλειά σου; Γιατί επιτρέπεις σε ένα αυτοκίνητο να χαλάσει τη μέρα σου;

Να θυμάσαι πάντα την αρχή του «90/10».

Το αφεντικό σου σου λέει ότι χάνεις τη δουλειά σου.
Γιατί χάνεις τον ύπνο σου και είσαι χάλια;

Χρησιμοποίησε το άγχος σου από τη θετική του πλευρά και ψάξε για μια νέα δουλειά.
Το αεροπλάνο έχει καθυστέρηση.

Μάλλον θα χαλάσει το πρόγραμμα τη μέρας σου.
Γιατί επιτίθεσαι φραστικά στον υπάλληλο που κόβει τα εισιτήρια; Δεν έχει καμία ανάμειξη σε αυτό που συμβαίνει.

Χρησιμοποίησε το χρόνο σου για να διαβάσεις λίγο περισσότερο, μίλα με τους υπόλοιπους επιβάτες…
Αν εκνευριστείς, βγαίνει κάτι;
Τώρα γνωρίζεις για την αρχή του «90/10».
Εφάρμοσέ την και θα είσαι πολύ διαφορετικός από πριν.
Δε θα χάσεις κάτι εφαρμόζοντάς την.

Η αρχή του «90/10» είναι απλή αλλά καταπληκτική.
Λίγοι την ξέρουν και την εφαρμόζουν.
Και τι πετυχαίνουν;

Θα το διαπιστώσεις στον εαυτό σου!
Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από στρες, πονοκεφάλους, ημικρανίες.
Όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε και να εφαρμόσουμε την αρχή του «90/10».

Μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας!
Αν θέλουμε να παίρνουμε, πρέπει να μάθουμε
να δίνουμε πρώτα…

Μπορεί να μείνουμε με άδεια χέρια βέβαια, αλλά
η καρδιά μας θα είναι γεμάτη αγάπη…
Και αυτοί που αγαπούν τη Ζωή έχουν αυτό το Συναίσθημα χαραγμένο στην καρδιά τους για πάντα…

Stephen Covey