Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού µια χελώνα, που είχε έναν µεγάλο καηµό. Ήθελε να πετάξει στον ουρανό όπως τα πουλιά.
- Τι κατάρα είναι αυτή! έλεγε κάθε τόσο αναστενάζοντας. Σέρνω µέρα και νύχτα αυτό το βαρύ καβούκι και είµαι καρφωµένη πάνω στη γη. Αχ, να 'µουνα κι εγώ ένα πουλάκι, να είχα φτερά και να πετούσα! Πώς ζηλεύω τις πάπιες της αυλής που όταν θέλουν πετούν και βλέπουν τον κόσµο από ψηλά.
Μια µέρα δυο πάπιες άκουσαν το παράπονο της και τη λυπήθηκαν.
- Θέλεις στ' αλήθεια να πετάξεις, κυρα - χελώνα; τη ρώτησαν.
- Αν θέλω; απάντησε η χελώνα.
Από τη χαρά της, η χελώνα, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια.
-Αυτό είναι το πιο µεγάλο µου όνειρο. Να πετάξω µια φορά κι ας πεθάνω! που λέει ο λόγος. Αλλά, πώς;
- Υπάρχει ένας τρόπος, της είπε η µια πάπια. Να δαγκώσεις σφιχτά αυτό το ξύλο, εγώ και η αδελφή µου θα πιάσουµε µε τα ράµφη µας τις δυο άκρες και θα σε πάρουµε µαζί µας.
- Ναι, ναι! φώναξε ενθουσιασµένη η χελώνα. Ωραία ιδέα! Εµπρός, ας µην αργούµε!
Και βιάστηκε να δαγκώσει το ξύλο. Το έπιασαν και οι πάπιες µε τα ράµφη τους, τίναξαν τα φτερά τους και πέταξαν ψηλά, κουβαλώντας τη χελώνα µαζί τους.
Το πόσο χαιρόταν η χελώνα, δε λέγεται! Τι όµορφα ήταν εδώ ψηλά! Επιτέλους είχε πραγµατοποιήσει το µεγάλο όνειρο της! Πετούσε! Όµως, µέθυσε τόσο πολύ από τη χαρά της και για µια στιγµή πίστεψε ότι θα µπορούσε να πετάξει και µόνη της!
Έτσι, η κουτή, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια της και, φυσικά, µε το µεγάλο βάρος που είχε, έπεσε στη γη και σκοτώθηκε.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το παραπάνω παραμύθι ανήκει στους 359 γνωστούς Μύθους του Αισώπου.
Αυτό το παραμύθι μας διδάσκει ότι το κάθε πλάσμα πρέπει να είναι ευχαριστημένο με τη μορφή που του έδωσε ο Θεός και να μη ζηλεύει τα άλλα πλάσματα.
Πράγματι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνει ο άνθρωπος είναι να προσπαθεί να μοιάσει στους γύρω του. Είναι μια ανάγκη που πηγάζει από το ένστικτο της επιβίωσης και της κοινωνικοποίησης!
Όμως ένας τέτοιος στόχος μπορεί να αποδειχτεί τρομερά επικίνδυνος τόσο πριν, όσο και μετά την υλοποίηση του...
Είναι τρομερά αναγκαίο όχι μόνο να γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας αλλά και να τον αποδεχόμαστε ακριβώς όπως είναι... Αυτός θα αποτελέσει την βάση μας, πάνω στην οποία θα χτίσουμε και θα βελτιωθούμε!
Γιατί αυτό ακριβώς είναι το μυστικό... Η βελτίωση μέσα από την Αλλαγή...
Αν όμως δεν ξέρεις τον εαυτό σου και δεν τον εκτιμάς, παίρνεις ένα δρόμο χωρίς γυρισμό! Καταφέρνεις μεν να αλλάξεις, αλλά αν εντέλει η αλλαγή αυτή δεν σου αρέσει, "δεν είσαι εσύ", νιώθεις άβολα με το να επιστρέψεις στον "παλιό σου εαυτό" και αυτό γιατί δεν τον εκτίμησες εξ'αρχής.
Κάθε άνθρωπος φτιάχτηκε με ενα μοναδικό τρόπο, με συγκεκριμένα προτερήματα και ελαττώμματα. Δεν υπάρχει καμία μαγική συνταγή για τον Τέλειο Άνθρωπο...
Αν θέλαμε να ορίσουμε την Τελειότητα με μια λέξη, τότε θα λέγαμε αυτή η λέξη είναι η Διαφορετικότητα...
Ρίξτε μια ματιά στον Κύκλο της Ζωής. Πόσο διαφορετικός είναι ο άνθρωπος απο τους μικροοργανισμούς/αποικοδομητές του...
Φανταστείτε όλους τους αποικοδομητές να μεταφορφώνονταν με ένα μαγικό τρόπο σε ανθρώπους... Ποιος θα έκανε την δουλειά των αποικοδομητών? Ποιος θα μετέτρεπε την οργανική ύλη σε ανόργανη? Οι αποικοδομητές είναι τέλειοι για αυτή την δουλειά!!
Είναι απείρως καλύτερο, λοιπόν, να επιδοθούμε σε μια αναζήτηση των καλύτερων τρόπων για πλήρη αξιοποίηση των δικών μας δυνατοτήτων παρά να αναζητούμε το τέλειο χαρακτηριστικό των άλλων με σκοπό να το μιμηθούμε εμείς οι ίδιοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου