ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ (ΠΡΟΟΙΜΙΟ)

      Καλώς όρισα, είναι η πρώτη φορά που επίσημα πιάνω την ‘πέννα’ μου για να γράψω ένα κείμενο το οποίο θα δημοσιευτεί. Εκ’των προτέρων, θέλω να ευχαριστήσω τον δημιουργό αυτού του blog που μου δίνει το βήμα να εκφραστώ ελεύθερα, στην κατά τα άλλα ελεύθερη και ευνομούμενη κοινωνία στην οποία βιώνουμε (ή πιο ορθά επιβιώνουμε).  

       Ζώντας λοιπόν αισθανόμαστε. Αισθανόμαστε ό,τι υπάρχει γύρω μας. Βέβαια, λόγω των διαφορών που έχουμε μεταξύ μας αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τα ερεθίσματα που δεχόμαστε.                                                                                             

       Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, που όλα τρέχουν πιο γρήγορα απ’τον κοινό νου, που η επικαιρότητα ανανεώνεται με πιο γοργό ρυθμό απ’ότι την παρακολουθούμε δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Ψυχαγωγούμαστε και ενημερωνόμαστε από την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Στην ίδια Μοίρα καταδικάζουμε και τους γονείς μας καθώς και τα παιδιά μας. Αυτό το οποίο συντελούμε είναι να χρησιμοποιούμε κατά κόρων τις δύο από τις πέντε αισθήσεις (κατά άλλους έξι).  Αφήνουμε ‘ατροφικές’ την αφή, την γεύση και την όσφρηση και ενισχύουμε ακοή και όραση. Χάνουμε το συναίσθημα και βυθιζόμαστε στην δίνη του ορθολογισμού. Σταματημός δεν υπάρχει, ίσα-ίσα το αντίθετο. Ίσως όμως μπορούμε να κάνουμε λίγο πιο ποιοτικό το γούστο μας, τις επιλογές μας στο τι βλέπουμε, τι διαβάζουμε. Και ακόμα και αν όλα είναι αποκλεισμένα μπορούμε να φιλτράρουμε αυτά που δεχόμαστε και να μην τα καταπίνουμε ‘αμάσητα’ και αναπαράγουμε σαν σύγχρονα δίποδα μηρυκαστικά.

      Ποιος είμαι εγώ που γράφω;(!) Είμαι ένας από εσάς. Είμαι ένα μέλος της ελληνικής κοινωνίας που διανύει την δεύτερη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας, όπως όλοι μας. Χωρίς δόλο, χωρίς συμφέρον, χωρίς πρόθεση για εμπαιγμό.

Πιάνω, λοιπόν, την ΄πέννα’ μου και γραφω. 
Αυτή ήταν μόνο η αρχή. 
Έπεται και συνέχεια…