Οι 9 επιγνώσεις

1 Ανακαλύπτουμε ξανά ότι, ζούμε σε ένα βαθιά μυστηριώδη κόσμο, γεμάτο από ξαφνικές συμπτώσεις και συγχρονιστικές συναντήσεις, που φαίνονται μοιραίες.

2 Όσο περισσότεροι από εμάς αφυπνιζόμαστε σε αυτό το μυστήριο, θα δημιουργήσουμε μία εντελώς διαφορετική κοσμο-θέαση – επαναπροσδιορίζοντας το σύμπαν, ως ενεργειακό και ιερό.

3 Θα ανακαλύψουμε ότι όλα γύρω μας, όλη η ύλη, αποτελείται από και απορρέει από, μία Θεία ενέργεια, την οποία αρχίζουμε να βλέπουμε και να κατανοούμε.

4 Από αυτή την προοπτική, μπορούμε να δούμε ότι, οι άνθρωποι πάντα ένοιωθαν ανασφαλείς και αποκομμένοι από αυτή την ιερή πηγή, και έχουν προσπαθήσει να πάρουν ενέργεια δεσπόζοντας ο ένας πάνω στον άλλο. Αυτή η διαμάχη ευθύνεται για κάθε ανθρώπινη σύγκρουση.

5 Η μόνη λύση είναι να καλλιεργήσουμε μία προσωπική επανασύνδεση με το Θείο, μία μυστικιστική μεταμόρφωση, που μας γεμίζει με απεριόριστη ενέργεια και αγάπη, διευρύνει την αντίληψή μας της ομορφιάς και μας ανυψώνει μέσα σε μία Συναίσθηση του Υψηλότερου Εαυτού.

6 Μέσα σε αυτή την συναίσθηση, μπορούμε να εγκαταλείψουμε το δικό μας τρόπο στο να ασκούμε έλεγχο, και να ανακαλύψουμε μία συγκεκριμένη αλήθεια: την αποστολή, για την οποία βρισκόμαστε εδώ να την μοιραστούμε, ώστε να βοηθήσει να εξελιχθεί η ανθρωπότητα προς αυτό το νέο επίπεδο πραγματικότητας.

7 Κατά την εκπλήρωση αυτής της αποστολής, μπορούμε να ανακαλύψουμε μία εσωτερική διαίσθηση, η οποία μας δείχνει πού να πάμε και τί να κάνουμε, και εάν δώσουμε μόνο θετικές ερμηνείες, φέρνει μία ροή συμπτώσεων, που ανοίγει τις πόρτες για να ξεδιπλωθεί η αποστολή μας.
8 Όταν αρκετοί από εμάς εισαχθούμε σε αυτή τη επαναστατική ροή, δίνοντας πάντοτε ενέργεια στον υψηλότερο- εαυτό όλων όσων συναντούμε, θα χτίσουμε έναν νέο πολιτισμό, όπου τα σώματά μας εξελίσσονται σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα ενέργειας και αντίληψης.

9 Με αυτό τον τρόπο, συμμετέχουμε στο μακρύ ταξίδι της εξέλιξης: από τη Μεγάλη Έκρηξη μέχρι τον ύστατο σκοπό της ζωής: να δώσουμε ενέργεια στα σώματά μας, από γενιά σε γενιά, ώσπου να περπατήσουμε σε έναν παράδεισο, τον οποίο θα μπορούμε επιτέλους να δούμε.


Το διαβάσαμε από το:http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/01/9_31.html#ixzz3Vwlif7Ta
Η σκηνή είναι απο την ταινία "Η Ουράνια Προφητεία" (2006)

Επιστροφή στον Κήπο της Εδέμ

Ο όφις ήτο το ευφυέστερον και επινοητικώτερον από όλα τα ζώα, τα οποία είχε δημιουργήσει Κυριος ο Θεός επί της γης. Ο όφις (ο διάβολος υπό μορφήν όφεως) ηρώτησε την Ευαν και της είπε· “διατί ο Θεός απηγόρευσε να φάγετε από τους καρπούς όλων των δένδρων, που υπάρχουν στον παράδεισον;”
Η Ευα απήντησεν στον όφιν· “από τους καρπούς κάθε δένδρου του παραδείσου ημπορούμεν να φάγωμεν.
Από τον καρπόν όμως του δένδρου, που υπάρχει εν τω μέσω του παραδείσου, έδωσεν εντολήν ο Θεός λέγων· δεν θα φάγετε από τον καρπόν αυτού ούτε και θα εγγίσετε αυτό, δια να μη αποθάνετε”.
Είπε δε τότε ο όφις προς την γυναίκα· “δεν θα αποθάνετε· κάθε άλλο."
Τοτε η Εύα παρετήρησε προσεκτικότερα το απηγορευμένον δένδρον, είδε τον καρπόν του ωραίον εις την όψιν και εσκέφθη ότι ευχάριστον θα ήτο να δοκιμάση αυτόν. Και λοιπόν έλαβεν από τον καρπόν του δένδρου αυτού, έφαγεν αυτή, και έδωσε και στον άνδρα της, και έτσι έφαγον και οι δύο.
Και ήνοιξαν τα μάτια των δύο πρωτοπλάστων, εκατάλαβαν ότι ήσαν γυμνοί σωματικώς και ψυχικώς, εντράπηκαν την γυμνότητά των και έκοψαν φύλλα συκής, τα έρραψαν προχείρως και με αυτά σαν ποδιές εκάλυψαν την γυμνότητά των.
--------
Γένεσις

~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Και έκτοτε ο κόσμος μας πήρε την σημερινή μορφή. Ο Άνθρωπος έχασε την εμπιστοσύνη του στον Άνθρωπο για έπαψε να βλέπει αυτόν. Έπαψε να βλέπει την σύνδεση του ίδιου και του συνΑνθρώπου του με τον Θεό. Το μόνο που μπορούσε να δει ήτο μερικά φύλλα συκής.
Αυτός ο καρπός ήταν το κλειδί εξόδου μας από το πλήθος αγαθών του Σύμπαντος.
Μείναμε μόνοι μας μέσα στην ψευδαίσθηση ενός κήπου. Όλοι οι καρποί της ευτυχίας και της ευδαιμονίας μοιάζουν σκιές. Ενα ψέμα. Το μόνο αληθινό ήταν πλέον το καλό και το κακό.

Ο όφις μας διέβαλε. Αντίστρεψε την αλήθεια μας για τον κήπο της Εδέμ. Το εξωτερικό κάλυμμα των φύλλων συκής έγινε πιο σημαντικό από τους καρπούς της ευτυχίας...

Έτσι δημιουργήθηκε ένας κόσμος φαντασμάτων, ενας κόσμος ψευδαισθήσεων. Ο Άνθρωπος μπήκε στο καλούπι του φθαρτού σώματος και έγινε άνθρωπος....
Καχύποπτος και γνωρίζοντας οτι υπάρχει και κακό, προσπάθησε να κυριάρχησει στο περιβάλλον του. Έπαψε να πιστεύει στον συνΑνθρωπο του (πως να πιστέψει και κάτι που δν έβλεπε?) και κλείστηκε και βασίστηκε αποκλειστικά στον εαυτό του!
Πέφτωντας από τον Κήπο της Εδέμ, ο Θεός του εμπιστεύτηκε την υπόσχεση ότι ο Καταραμένος Όφις θα νικήθει και οι Πρωτόπλαστοι θα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν.

Με την ελπίδα λοιπον ότι αντιστρέφοντας την αντιστραμένη αντίληψη μας θα καταφέρουμε να δούμε και πάλι τον Αληθινό Κήπο της Εδέμ, ο Άνθρωπος προχωράει ως σήμερα περνώντας απο άνθρωπο σε άνθρωπο.

Και πως αντιστρέφουμε αυτή την αντιστραμένη αντίληψη? Για αρχή πρέπει να σκίσουμε τα φυλλένια ιμάτια μας και να ανακαλύψουμε και αποκαλύψουμε το πραγματικό μας Ανθρώπινο Σώμα. Είναι δύσκολο και απαιτεί τρομερή δουλειά με τον εαυτό μας. Όμως ξαναβρίσκοντας τον Άνθρωπο μέσα μας, ξανασυνδεόμαστε με τον Θεό και η επαφή μας μαζί του γίνεται πιο δυνατή.

Στην συνέχεια οφείλουμε να αναζητήσουμε εκείνο το "χαμένο πλευρό" μας. Εκείνη την αδελφή ψυχή που μαζί της εκδιωχθήκαμε και μαζί της πρέπει να επιστρέψουμε.
Και αν το να βρούμε τον Ανθρωπο μέσα μας ήταν μια φορά δύσκολο, το να ανακαλύψουμε τον συνΆνθρωπο μας είναι δέκα φορές πιο δύσκολο.

Η ελπίδα που μας απέμεινε και η νέα σύνδεση αυτή με τον Θεό, μπορεί να μας βοηθήσει να του ζητήσουμε αυτό που ψάχνουμε. Και μόνο Εκείνος μπορεί να κρίνει αν είναι ασφαλές να μας το φανερώσει....

Αν όμως μας φανερωθεί οφείλουμε να του δωθούμε και να μας δωθεί ολοκληρωτικά. Έτσι οι δυο ψυχές θα γίνουν μία και αυτή η μία θα επιστρέψει στην Εδέμ...
Σε όλη την διάρκεια αυτών των αναζητήσεων οφείλουμε να προσέχουμε τις απάτες και τις αυταπάτες. Οι σκιές δεν είναι για να επενδύουμε. Ο αληθινός Άνθρωπος και ΣυνΑνθρωπος θα ανταποδώσουν ασκεπτί τα όσα λαμβάνουν. Για χάρην της Ένωσης. Όλα τα υπόλοιπα είναι χάσιμο χρόνου....

Η Θεωρία του Παγωμένου Βασιλιά

Don't let them in
Don't let them see

Αλλά… Let it gο!

Εκεί κρυβόταν όλο το νόημα του γρίφου...

Μπορεί να είσαι ο Βασιλιάς του Πάγου(ή η Βασίλισσα στην προκειμένη), και να ζεις σαν κυνηγημένο θηρίο στο δικό σου πανέμορφο παλάτι αλλά θα είσαι μόνος!
Μην πεις ποτέ όχι σε αυτούς που σου προσφέρουν την Αγάπη τους. Είτε Έρωτας, είτε Φιλία, είναι Αγάπη...

Και μην πεις όχι ούτε σε αυτούς που (δεν ξέρεις αν) φορούν την μάσκα της Αγάπης... Γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχε μυστήριο, δεν θα υπήρχε περιπέτεια.
Μα να θυμάσαι... Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν! Αλλά η Αγάπη αλλάζει τα πάντα!

Η ζωή είναι ένας αγώνας. Και ο μόνος που δεν πληγώνεται στον αγώνα αυτό είναι μόνο αυτός που δεν δοκιμάζει! Και αυτός δεν είναι σε καμία περίπτωση ο νικητής! Είναι αυτός που θα κλειστεί στο κάστρο του και θα φέρει τον παγετό και την στεναχώρια σε όλα τα υπόλοιπα...

Και κάτι τελευταίο...
Όταν θα πέσουν οι μάσκες και θα δείτε τα αληθινά πρόσωπα όλων αυτών που δεχτήκατε στην ζωή σας, θυμηθείτε να ανταποδώσετε την Αγάπη που σας έδειξαν, αλλά και την Έχθρα που σας έδειξαν!
Γιατί? Επειδή αν θέλετε να ζήσετε το δικό σας ζήσαν αυτοί καλά, πρέπει να ανταποδώσετε την Αγάπη σας στους Καλούς, και να τιμωρήσετε τους Κακούς. Τηρήστε την δοθείσα σειρά!

Αφιερωμένο στον άνθρωπο-γρίφο που με ταλαιπωρούσε τόσο καιρό!
Ελπίζω κάποια στιγμή να βγείς από το κρύο παλάτι σου! Είμαι σίγουρος ότι είναι πανέμορφο όπως ο εσωτερικός σου κόσμος αλλά ο κόσμος έξω που σε περιμένει είναι ωραιότερος!
Νιώθω περήφανος που σε κατάλαβα μα ακόμα πιο περήφανος για τις πληγές που μου χάρησες τόσο καιρό. Αυτές άλλωστε με άφησαν να σε καταλάβω!

Είθε το "Frozen" να λιώσει και την δική σου καρδιά!
http://youtu.be/kHue-HaXXzg

Τι είναι η Αγάπη; Τρεις θεωρίες

1. «Η Αγάπη έχει πολλές εκφάνσεις» – Philippa Perry, ψυχοθεραπεύτρια
Αντίθετα με εμάς, οι αρχαίοι δεν στρίμωχναν, ποικίλα συναισθήματα που τους δίνουμε την ετικέτα «Αγάπη», στην ίδια λέξη. Είχαν πολλές παραλλαγές, μεταξύ των οποίων οι εξής:

Φιλία, την οποία αντιλαμβάνονταν ως μια βαθιά αλλά χωρίς σεξουαλική διάσταση, οικειότητα, ανάμεσα σε στενούς φίλους ή μέλη μιάς οικογένειας ή ως ένα βαθύ δέσιμο, που σφυρηλατείται ανάμεσα σε στρατιώτες που πολεμούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον στη μάχη.

Το αρχαίο Ρωμαϊκο Ludus πάλι, περιγράφει ένα πιο παιχνιδιάρικο πάρε-δώσε που συμβαίνει όταν χαζολογάμε ή φλερτάρουμε.  Πράγματι, είναι η ώριμη αγάπη που εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου ανάμεσα σε ζευγάρια που βρίσκονται πολύ καιρό μαζί και περιλαμβάνει αλληλοκατανόηση στην πράξη, αφοσίωση, συμβιβασμούς και αλληλοκατανόηση.

Αγάπη για τους αρχαίους, ήταν ένας πιό γενικευμένος όρος και δεν είχε να κάνει με την αποκλειστικότητα αλλά με ένα πανανθώπινο συναίσθημα που αφορούσε τους γύρω σου.

Φιλαυτία, είνα η αγάπη για τον εαυτό σου, που δεν είναι τόσο εγωιστική όσο ακούγεται. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης ή όπως θα σας πει οποιοσδήποτε ψυχοθεραπευτής, για να μπορέσεις να νοιαστείς για τους άλλους, πρέπει πρώτα να έχεις φροντίσει τον εαυτό σου.

Τέλος, και πιθανότατα τελευταίος, αν και προκαλεί τα περισσότερα προβλήματα και επιπλοκές, ο Έρως, έχει να κάνει με την σεξουαλική έλξη, και το πάθος. Εκτός αν μετεξελιχθεί σε φιλία η/και πράγμα, ο έρως θα εκφυλιστεί και θα σβήσει μόνος του.

Αγάπη είναι όλα τα παραπάνω. Αλλά είναι παράλογο και μη μη ρεαλιστικό να έχουμε την προσδοκία να βιώσουμε και τις έξι εκδοχές της με ένα μόνο πρόσωπο. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικά πράγματα η οικογένεια και η κοινωνία.

2.  «Η Αγάπη είναι παθιασμένη δέσμευση»,  Julian Baggini, φιλόσοφος και συγγραφέας

Η απάντηση παραμένει ασαφής, εν μέρει διότι η Αγάπη δεν είναι ένα πράγμα. Αγάπη για τους γονείς, τους συντρόφους, τα παιδιά, την πατρίδα, τον διπλανό, τον Θεό, κτλ., όλες έχουν διαφορετική υφή.

Κάθε μια έχει τις παραλλαγές της: Τυφλή, μονόπλευρη, τραγική, σταθερή, ρευστή, υστερόβουλη, ανολοκλήρωτη, άνευ όρων… Στην καλύτερη πάντως, όλες οι εκδοχές της είναι μια ευγενής και παθιασμένη δέσμευση, την οποία καλλιεργούμε και εξελίσουμε, αν και συχνά εμφανίζεται στις ζωές μας απρόσκλητη.

Γι’ αυτό και είναι κάτι περισσότερο από ένα δυνατό συναίσθημα. Χωρίς την δέσμευση, είναι μόνο ένας ενθουσιασμός. Χωρίς το πάθος είναι μόνο εμμονή. Ακόμα και η μεγαλύτερη Αγάπη, χωρίς τα την φροντίσεις και να την καλλιερήσεις, μαραίνεται και πεθαίνει.

3. «Η Αγάπη είναι κίνητρο για όλες τις μεγάλες ιστορίες», Jojo Moyes, συγγραφέας κάτοχος του βραβείου για το Ρομαντικό Μυθιστόρημα της Χρονιάς

Το τι είναι η Αγάπη, εξαρτάται από το πού βρίσκεσαι σε σχέση με αυτήν.Όταν βρίσκεσαι ασφαλής μέσα της, μπορείς να την αισθάνεσαι τόσο φυσική και απαραίτητη, όσο τον αέρα – υπάρχεις μέσα της χωρίς καλά καλά να το προσέχεις. Όταν την στερηθείς, μπορεί να τη νιώθεις σαν εμμονή. Να σε εξαντλεί, σχεδόν σαν σωματικός πόνος.

Η Αγάπη είναι το κίνητρο για τις μεγάλες αφηγήσεις. Όχι μόνο για τις ιστορίες με ρομαντική αγάπη, αλλά και για την αγάπη του γονιού προς το παιδί του, για την αγάπη στην οικογένεια, στην πατρίδα. Εϊναι το σημείο πριν την ολοκλήρωσή της που συναρπάζει. Αυτό που σε χωρίζει από την αγάπη, τα εμπόδια που μπαίνουν ανάμεσά σας. Αυτές τις στιγμές που προσπαθείς να ξεπεράσεις τα εμπόδια, η Αγάπη είναι τα πάντα.

Πηγή: http://ingossip.gr

Η Χελώνα που ήθελε να πετάξει

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού µια χελώνα, που είχε έναν µεγάλο καηµό. Ήθελε να πετάξει στον ουρανό όπως τα πουλιά.
- Τι κατάρα είναι αυτή! έλεγε κάθε τόσο αναστενάζοντας. Σέρνω µέρα και νύχτα αυτό το βαρύ καβούκι και είµαι καρφωµένη πάνω στη γη. Αχ, να 'µουνα κι εγώ ένα πουλάκι, να είχα φτερά και να πετούσα! Πώς ζηλεύω τις πάπιες της αυλής που όταν θέλουν πετούν και βλέπουν τον κόσµο από ψηλά.

Μια µέρα δυο πάπιες άκουσαν το παράπονο της και τη λυπήθηκαν.
- Θέλεις στ' αλήθεια να πετάξεις, κυρα - χελώνα; τη ρώτησαν.
- Αν θέλω; απάντησε η χελώνα.
Από τη χαρά της, η χελώνα, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια.
-Αυτό είναι το πιο µεγάλο µου όνειρο. Να πετάξω µια φορά κι ας πεθάνω! που λέει ο λόγος. Αλλά, πώς;
- Υπάρχει ένας τρόπος, της είπε η µια πάπια. Να δαγκώσεις σφιχτά αυτό το ξύλο, εγώ και η αδελφή µου θα πιάσουµε µε τα ράµφη µας τις δυο άκρες και θα σε πάρουµε µαζί µας.
- Ναι, ναι! φώναξε ενθουσιασµένη η χελώνα. Ωραία ιδέα! Εµπρός, ας µην αργούµε!
Και βιάστηκε να δαγκώσει το ξύλο. Το έπιασαν και οι πάπιες µε τα ράµφη τους, τίναξαν τα φτερά τους και πέταξαν ψηλά, κουβαλώντας τη χελώνα µαζί τους.
Το πόσο χαιρόταν η χελώνα, δε λέγεται! Τι όµορφα ήταν εδώ ψηλά! Επιτέλους είχε πραγµατοποιήσει το µεγάλο όνειρο της! Πετούσε! Όµως, µέθυσε τόσο πολύ από τη χαρά της και για µια στιγµή πίστεψε ότι θα µπορούσε να πετάξει και µόνη της!
Έτσι, η κουτή, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια της και, φυσικά, µε το µεγάλο βάρος που είχε, έπεσε στη γη και σκοτώθηκε.

~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το παραπάνω παραμύθι ανήκει στους 359 γνωστούς Μύθους του Αισώπου.
Αυτό το παραμύθι μας διδάσκει ότι το κάθε πλάσμα πρέπει να είναι ευχαριστημένο με τη μορφή που του έδωσε ο Θεός και να μη ζηλεύει τα άλλα πλάσματα.

Πράγματι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνει ο άνθρωπος είναι να προσπαθεί να μοιάσει στους γύρω του. Είναι μια ανάγκη που πηγάζει από το ένστικτο της επιβίωσης και της κοινωνικοποίησης!
Όμως ένας τέτοιος στόχος μπορεί να αποδειχτεί τρομερά επικίνδυνος τόσο πριν, όσο και μετά την υλοποίηση του...

Είναι τρομερά αναγκαίο όχι μόνο να γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας αλλά και να τον αποδεχόμαστε ακριβώς όπως είναι... Αυτός θα αποτελέσει την βάση μας, πάνω στην οποία θα χτίσουμε και θα βελτιωθούμε!

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το μυστικό... Η βελτίωση μέσα από την Αλλαγή...
Αν όμως δεν ξέρεις τον εαυτό σου και δεν τον εκτιμάς, παίρνεις ένα δρόμο χωρίς γυρισμό! Καταφέρνεις μεν να αλλάξεις, αλλά αν εντέλει η αλλαγή αυτή δεν σου αρέσει, "δεν είσαι εσύ", νιώθεις άβολα με το να επιστρέψεις στον "παλιό σου εαυτό" και αυτό γιατί δεν τον εκτίμησες εξ'αρχής.

Κάθε άνθρωπος φτιάχτηκε με ενα μοναδικό τρόπο, με συγκεκριμένα προτερήματα και ελαττώμματα. Δεν υπάρχει καμία μαγική συνταγή για τον Τέλειο Άνθρωπο...
Αν θέλαμε να ορίσουμε την Τελειότητα με μια λέξη, τότε θα λέγαμε αυτή η λέξη είναι η Διαφορετικότητα...
Ρίξτε μια ματιά στον Κύκλο της Ζωής. Πόσο διαφορετικός είναι ο άνθρωπος απο τους μικροοργανισμούς/αποικοδομητές του...
Φανταστείτε όλους τους αποικοδομητές να μεταφορφώνονταν με ένα μαγικό τρόπο σε ανθρώπους... Ποιος θα έκανε την δουλειά των αποικοδομητών? Ποιος θα μετέτρεπε την οργανική ύλη σε ανόργανη? Οι αποικοδομητές είναι τέλειοι για αυτή την δουλειά!!

Είναι απείρως καλύτερο, λοιπόν, να επιδοθούμε σε μια αναζήτηση των καλύτερων τρόπων για πλήρη αξιοποίηση των δικών μας δυνατοτήτων παρά να αναζητούμε το τέλειο χαρακτηριστικό των άλλων με σκοπό να το μιμηθούμε εμείς οι ίδιοι!