Ο όφις ήτο το ευφυέστερον και επινοητικώτερον από όλα τα ζώα, τα οποία είχε δημιουργήσει Κυριος ο Θεός επί της γης. Ο όφις (ο διάβολος υπό μορφήν όφεως) ηρώτησε την Ευαν και της είπε· “διατί ο Θεός απηγόρευσε να φάγετε από τους καρπούς όλων των δένδρων, που υπάρχουν στον παράδεισον;”
Η Ευα απήντησεν στον όφιν· “από τους καρπούς κάθε δένδρου του παραδείσου ημπορούμεν να φάγωμεν.
Από τον καρπόν όμως του δένδρου, που υπάρχει εν τω μέσω του παραδείσου, έδωσεν εντολήν ο Θεός λέγων· δεν θα φάγετε από τον καρπόν αυτού ούτε και θα εγγίσετε αυτό, δια να μη αποθάνετε”.
Είπε δε τότε ο όφις προς την γυναίκα· “δεν θα αποθάνετε· κάθε άλλο."
Τοτε η Εύα παρετήρησε προσεκτικότερα το απηγορευμένον δένδρον, είδε τον καρπόν του ωραίον εις την όψιν και εσκέφθη ότι ευχάριστον θα ήτο να δοκιμάση αυτόν. Και λοιπόν έλαβεν από τον καρπόν του δένδρου αυτού, έφαγεν αυτή, και έδωσε και στον άνδρα της, και έτσι έφαγον και οι δύο.
Και ήνοιξαν τα μάτια των δύο πρωτοπλάστων, εκατάλαβαν ότι ήσαν γυμνοί σωματικώς και ψυχικώς, εντράπηκαν την γυμνότητά των και έκοψαν φύλλα συκής, τα έρραψαν προχείρως και με αυτά σαν ποδιές εκάλυψαν την γυμνότητά των.
--------
Γένεσις
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Και έκτοτε ο κόσμος μας πήρε την σημερινή μορφή. Ο Άνθρωπος έχασε την εμπιστοσύνη του στον Άνθρωπο για έπαψε να βλέπει αυτόν. Έπαψε να βλέπει την σύνδεση του ίδιου και του συνΑνθρώπου του με τον Θεό. Το μόνο που μπορούσε να δει ήτο μερικά φύλλα συκής.
Αυτός ο καρπός ήταν το κλειδί εξόδου μας από το πλήθος αγαθών του Σύμπαντος.
Μείναμε μόνοι μας μέσα στην ψευδαίσθηση ενός κήπου. Όλοι οι καρποί της ευτυχίας και της ευδαιμονίας μοιάζουν σκιές. Ενα ψέμα. Το μόνο αληθινό ήταν πλέον το καλό και το κακό.
Ο όφις μας διέβαλε. Αντίστρεψε την αλήθεια μας για τον κήπο της Εδέμ. Το εξωτερικό κάλυμμα των φύλλων συκής έγινε πιο σημαντικό από τους καρπούς της ευτυχίας...
Έτσι δημιουργήθηκε ένας κόσμος φαντασμάτων, ενας κόσμος ψευδαισθήσεων. Ο Άνθρωπος μπήκε στο καλούπι του φθαρτού σώματος και έγινε άνθρωπος....
Καχύποπτος και γνωρίζοντας οτι υπάρχει και κακό, προσπάθησε να κυριάρχησει στο περιβάλλον του. Έπαψε να πιστεύει στον συνΑνθρωπο του (πως να πιστέψει και κάτι που δν έβλεπε?) και κλείστηκε και βασίστηκε αποκλειστικά στον εαυτό του!
Πέφτωντας από τον Κήπο της Εδέμ, ο Θεός του εμπιστεύτηκε την υπόσχεση ότι ο Καταραμένος Όφις θα νικήθει και οι Πρωτόπλαστοι θα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν.
Με την ελπίδα λοιπον ότι αντιστρέφοντας την αντιστραμένη αντίληψη μας θα καταφέρουμε να δούμε και πάλι τον Αληθινό Κήπο της Εδέμ, ο Άνθρωπος προχωράει ως σήμερα περνώντας απο άνθρωπο σε άνθρωπο.
Και πως αντιστρέφουμε αυτή την αντιστραμένη αντίληψη? Για αρχή πρέπει να σκίσουμε τα φυλλένια ιμάτια μας και να ανακαλύψουμε και αποκαλύψουμε το πραγματικό μας Ανθρώπινο Σώμα. Είναι δύσκολο και απαιτεί τρομερή δουλειά με τον εαυτό μας. Όμως ξαναβρίσκοντας τον Άνθρωπο μέσα μας, ξανασυνδεόμαστε με τον Θεό και η επαφή μας μαζί του γίνεται πιο δυνατή.
Στην συνέχεια οφείλουμε να αναζητήσουμε εκείνο το "χαμένο πλευρό" μας. Εκείνη την αδελφή ψυχή που μαζί της εκδιωχθήκαμε και μαζί της πρέπει να επιστρέψουμε.
Και αν το να βρούμε τον Ανθρωπο μέσα μας ήταν μια φορά δύσκολο, το να ανακαλύψουμε τον συνΆνθρωπο μας είναι δέκα φορές πιο δύσκολο.
Η ελπίδα που μας απέμεινε και η νέα σύνδεση αυτή με τον Θεό, μπορεί να μας βοηθήσει να του ζητήσουμε αυτό που ψάχνουμε. Και μόνο Εκείνος μπορεί να κρίνει αν είναι ασφαλές να μας το φανερώσει....
Αν όμως μας φανερωθεί οφείλουμε να του δωθούμε και να μας δωθεί ολοκληρωτικά. Έτσι οι δυο ψυχές θα γίνουν μία και αυτή η μία θα επιστρέψει στην Εδέμ...
Σε όλη την διάρκεια αυτών των αναζητήσεων οφείλουμε να προσέχουμε τις απάτες και τις αυταπάτες. Οι σκιές δεν είναι για να επενδύουμε. Ο αληθινός Άνθρωπος και ΣυνΑνθρωπος θα ανταποδώσουν ασκεπτί τα όσα λαμβάνουν. Για χάρην της Ένωσης. Όλα τα υπόλοιπα είναι χάσιμο χρόνου....
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου