Φτερά τα λόγια που πετούν...

Ένας σαμάνικος μύθος λέει το εξής...
Ένα παιδάκι πρόσβαλε κάποιο άλλο . Το παιδάκι έβαλε τα κλάματα και έφυγε τρέχοντας. 
Βλέποντας το αυτό, το παιδάκι που το πρόσβαλε στεναχωρήθηκε γιατί κατάλαβε ότι τα λόγια του προκάλεσαν πόνο, έψαξε να το βρει και να του ζητήσει συγνώμη. Όμως δεν τα κατάφερε γιατί το παιδάκι από τη θλίψη και την ντροπή κρύφτηκε.

Τότε έτρεξε στο σαμάνο να ζητήσει βοήθεια. Όταν έφτασε εκεί, του είπε τι είχε συμβεί και ζήτησε την βοήθεια του. Εκείνος τον κοίταξε και του ζήτησε να μαζέψει φτερά και να δώσει από ένα σε κάθε άτομο της φυλής. Το παιδάκι έτρεξε να τα μαζέψει και να τα μοιράσει προσπαθώντας να διορθώσει το λάθος του και να κάνει το φίλο του να νιώσει καλύτερα. 

Μόλις τα μοίρασε, έτρεξε χαρούμενος στο σαμάνο να του το πει. Εκείνος του απάντησε "Τώρα πήγαινε και μάζεψε τα όλα και φέρτα εδώ". Το παιδάκι έτρεξε πίσω να τα μαζέψει... 

Η μέρα έφυγε. Προσπαθούσε για ώρες... 

Το βράδυ, κουρασμένος γύρισε στο σαμάνο κρατώντας λίγα φτερά... 
Του τα έδωσε λυπημένος περιμένοντας να δει πως αυτό θα βοηθήσει τον φίλο του... 


"Και τώρα τι να κάνω;", ρώτησε.
Και τότε ο σαμάνος του απάντησε, "Τα λόγια είναι σαν τον αέρα...μόλις φύγουν δύσκολα μαζεύονται!"... 


Όπως λέει και το λατινικό ρητό "verba volant, scripta manent"... Τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν... Φτερά λοιπόν τα λόγια για όσους τα λένε είτε με ηρεμία, είτε με θυμό, είτε με προσοχή είτε απρόσεκτα! Είναι πολύ σημαντικό να προσέχουμε όχι μόνο τι λέμε αλλά και πως το λέμε... Ακόμα και ο τόνος που μιλάμε μπορεί να μετατρέψει κάτι θετικό σε κάτι αρνητικό. 

Ο λόγος έχει την δύναμη να δημιουργεί κόσμους πέρα από κάθε φαντασία, να προκαλεί συναισθήματα, να κάνει καλούς λογαριασμούς (και άρα καλούς φίλους), να προκαλεί παρεξηγήσεις και εντάσεις, να μεταφέρει κυριολεκτικά την σκέψη μας στον υπόλοιπο κόσμο γύρω μας! Ο λόγος μας διακρίνει απο τα υπόλοιπα πλάσματα της Φύσης και οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί στο τρόπο που τον χρησιμοποιούμε!

Είναι πολλές οι φορές που πάνω σε έντονες στιγμές λέμε λόγια που δεν τα εννοούμε! Και απαιτεί εγκράτεια και κριτικό μυαλό για να επιλέξεις τις σωστές λέξεις και φράσεις που δεν θα πληγώσουν τον άλλον ή θα δημιουργήσουν κάποια μεταξύ σας παρεξήγηση! Είναι τέχνη ο λόγος, ειδικά ο προφορικός, και μαζί με άλλα ηθικά εργαλεία γίνεται ενα πολύ δυνατό όπλο στα χέρια μας, που μπορεί να εξυψώσει ή να καταβυθίσει την πνευματική υπόσταση τόσο την δική μας όσο και των υπολοίπων ανθρώπων γύρω μας!

Γράμμα στον Δημιουργό μου

Εσύ, Ύψιστε, που δημιούργησες το σώμα, το μυαλό και την ψυχή μου

σε ευχαριστώ.

Εσύ που, απ’όλα τα μέρη που σε αναζήτησα, με άφησες να σε ανακαλύψω εντός μου,

σε ευχαριστώ.

Βρίσκεσαι παντού γύρω μου, γιατί είσαι πάντα μέσα μου.

Είσαι ο σύντροφος μου σε αυτό το ταξίδι γνώσης και μάθησης επί της γης.

Στις δυσκολίες και τις σκοτεινές στιγμές μου, μου θυμίζεις το φως εντός μου.

Και ποτέ δεν με αφήνεις να χαθώ, όσο και αν απομακρυνθώ από το δρόμο σου.

Και γι’ αυτά σε ευχαριστώ.

Σε ευχαριστώ που ακούς τα δυνατότερα λόγια μου και τις βαθύτερες επιθυμίες μου και πάντοτε με οδηγείς σε αυτές μέσα από δρόμους ασφαλείς για την ύπαρξη μου και την φωτεινότητα της ψυχής μου.

Σε ευχαριστώ που μου άφησες απτά παραδείγματα στο πέρασμα των αιώνων, πρότυπα φωτισμένων ανθρώπων για να ακολουθήσω το παράδειγμα τους και να σε πλησιάσω. Να εξυγιάνω το σώμα μου, να καθαρίσω το μυαλό μου και να αναδείξω την ψυχή μου, που στο κέντρο της καίει η Φωτεινή Ύπαρξη σου.

Σε ευχαριστώ που μου εμπιστεύτηκες την Πλάση που έφτιαξες από καταβολής κόσμου και μου παρέχεις απλόχερα την αφθονία των καρπών της.

Και σε ευχαριστώ που με ανταμοίβεις με ακόμη περισσότερη εμπιστοσύνη όταν την προσέχω και με τιμωρείς με τον δικό σου τρόπο όταν την αμελώ.

Σε ευχαριστώ διότι μέσα από την Θεία Φλόγα σου και φτιαγμένος καθ’εικόνα και ομοίωση σου μπορώ να δημιουργήσω τον δικό μου Κόσμο, ένα κόσμο αγάπης, ευτυχίας, προσφοράς και γενναιοδωρίας, και να τον μοιραστώ με τους υπόλοιπους ανθρώπους, όπως έκανες και συ τις πρώτες μέρες της Δημιουργίας.

Σε ευχαριστώ που με αφήνεις να γίνω μάρτυρας των Θαυμάτων που εσύ εποίησες αλλά και που με αφήνεις να γίνω μέρος αυτών.

Σε ευχαριστώ που με αφήνεις να θυμάμαι πως κανένας άνθρωπος δεν διαφέρει από τον άλλον και πως όλοι στο τέλος θα είμαστε υπόλογοι μόνο για την αγάπη που δείξαμε ο ένας στον άλλον αλλά και στους εαυτούς μας.

Σε ευχαριστώ που πάντοτε μου δείχνεις τον τρόπο και το δρόμο να γίνω ένα με Εσένα.

Για όλα αυτά…

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Εσύ, γιατί αγαπάς τον εαυτό σου;

          Σερφάροντας στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή γνωρίζοντας καινούριους ανθρώπους και τις ιστορίες τους έρχομαι συχνά αντιμέτωπος με εκατοντάδες ιστορίες ανθρώπων που θα σου πουν ότι «δεν τους αξίζει να αγαπηθούν», ότι «υπάρχουν πολλοί καλύτεροι από εκείνους», ότι «ερωτεύτηκαν/ αγάπησαν/ νοιάστηκαν για τον ένα και μοναδικό και τώρα μόνο το θαύμα να επιστρέψει θα τους σώσει». Κλαίνε, οδύρονται, ξεσπάνε, δεν αντέχουν τον ίδιο τους τον εαυτό και τον πνίγουν άλλοτε στην αυτολύπηση και άλλοτε  στην βουή του κόσμου. Καμιά φορά και στα δυο…

          Σκεφτόμενος λοιπόν όλα αυτά δημιουργήθηκε μια ερώτηση-μομφή θα έλεγε κανείς- στο μυαλό μου: Εσύ, γιατί αγαπάς τον εαυτό σου;

 

          Και την ονομάζω μομφή διότι μοιάζει να σε βάζει στο εδώλιο του κατηγορημένου! Εσύ, που κατακρίνεις και υποβιβάζεις συνεχώς τον εαυτό σου, εσύ που τον θυσίασες έτσι άκοπα και άσκοπα σε μια σχέση μονόπλευρη και καταχρηστική, εσύ που τώρα πνίγεις στα ποτά και στα ξενύχτια ότι απέμεινε από αυτό τον κατακερματισμένο εαυτό, εσύ, γιατί και πως τον αγαπάς τον εαυτό σου;

Βλέπεις ο εαυτός είναι ο χειρότερος εχθρός μας! Δεν ξεφεύγεις ποτέ από αυτόν, σε παρακολουθεί 24/7, κρίνει κάθε σου πράξη καλή ή κακή... Όμως σε ένα πράγμα παραμένει ο καλύτερος φίλος! Σου λέει πάντα την αλήθεια.. Όχι αυτή που θες να ακούσεις, ούτε αυτή που ισχύει για τον υπόλοιπο κόσμο και την κοινωνία… Σου λέει αυτή που ενδόμυχα ισχύει για σένα… Αυτή που αν όλα έβαιναν καλώς, που αν δεν υπήρχε ο φόβος της αποτυχίας ή της κατακραυγής (ακόμα και από σένα τον ίδιο) θα γύριζες και θα φώναζες περίτρανα ότι ισχύει για σένα.

Κάπου έφαγες ήττα, κάπου έφαγες απογοήτευση, κάπου οι προσπάθειες σου δεν αναγνωρίστηκαν και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τα κάπου, εσύ έχανες κομμάτια του πάλαι άλλοτε χαρούμενου, αισιόδοξου, ελπιδοφόρου εαυτού σου! Τα άλλοτε λαμπερά, χρωματιστά ρούχα που έντυνες την ψυχή σου γίνανε πλέον μαυρισμένα, βρώμικα κουρέλια. Και ποιος αντέχει να του μιλά ένας βρωμιάρης κουρελιάρης, ένας ζητιάνος της προσοχής και της αξίωσης σου; Καλύτερα να τον πνίξουμε στην ζάλη του ποτού και του ξέφρενου ρυθμού των φώτων και της μουσικής! Έτσι θα πάψει να μιλάει και να μας παρασέρνει σε περιπέτειες που μόνο απώλεια κρύβουν στο τέλος τους…

Και έτσι καταλήγεις ο άκαρδος. Άπ’ αυτούς μωρέ που στα αγγλικά τους λένε “Those who are heartless once cared too much”. Και η απορία μου εμένα είναι πως ένας άνθρωπος βλέπει ένα χτυπημένο ζωάκι στο δρόμο, βλέπει ένα κακοποιημένο παιδάκι στη γειτονιά, μια κατακρεουργημένη αθώα ψυχούλα τελοσπάντων και φέρνει τον κόσμο τούμπα ανάποδα για να το βοηθήσει και να το γιατρέψει…και τον εαυτό του, που κατακρεουργήθηκε και ψυχορραγεί (και δικαιολογημένα διότι μέχρι πρότινος και αυτός μια αθώα ψυχούλα ήταν), επιμένει να τον αποτελειώνει με αυτό τον τρόπο;

Θα βρω, λέει, έναν άνθρωπο που θα με αγαπά και μια μέρα θα μου κάνει μια τέτοια αγκαλιά που θα ενώσει όλα μου τα κομμάτια! Αμ δε, λέω εγώ! Είναι ωραίο το όνειρο αλλά δεν συμβαίνουν συχνά τέτοιοι θαυματοποιοί στην ζωή μας! Χώρια που διακρίνω και μια υποψία ζητιανιάς! Διότι αφού σκαρφίστηκες (ένας Θεός ξέρει) πόσους τρόπους για να ξεφορτωθείς τον ζητιάνο εαυτό σου, τελικά δεν το κατάφερες, και καταλήξατε πια παρέα να ζητάτε βοήθεια και ελεημοσύνη από τους άλλους, μπας και τον καταφέρεις και ηρεμήσει…

Η αγάπη χαρίζεται, δεν ζητιανεύεται! Ο μόνος που έχει δικαίωμα να ζητιανέψει αγάπη, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός! Και ο μόνος που οφείλει να του παραχωρήσει αγάπη, είσαι εσύ ο ίδιος που τον άφησες (εν άγνοια ή εν γνώση σου) να γίνει έτσι. 

Και όταν θυμηθείς τους λόγους που αγαπάς τον εαυτό σου, να δεις που θα αγκαλιάσεις εκείνο τον κουρελιάρη ζητιάνο, θα τον ντύσεις πάλι με χαρούμενα, αισιόδοξα χρώματα, θα του υποσχεθείς ότι θα τον προσέχεις γιατί τώρα ξέρεις πώς να το κάνεις και θα ακούσεις και τα  δικά του ξεσηκωτικά λόγια για νέες περιπέτειες. Τότε, να με θυμηθείς, θα καταφέρεις να πράξεις κάποια στιγμή και το «Αγαπάτε αλλήλους, ωσάν εαυτό».

Εσύ, αλήθεια, γιατί αγαπάς τον εαυτό σου;  

 Υγ.Το κείμενο αυτό είναι αφιερώμενο σε ένα φίλο μου, που οι απογοητεύσεις της ζωής τον αλλάξανε άρδην και, όπως και οι πιο πολλοί από μας, έριξε την αυλαία, για να κρύψει από τους άλλους το γεμάτο πληγές πια παιδί που κάποτε ήταν γεμάτο χαρά, αισιοδοξία και ζωή. «Κράτα, παιδί μου γερά, ο μπαμπάς ακόμα σ’ αγαπάει»